Logan was jarig, ons jongste kind is 6 geworden. De kleine kinderentijd lag al wel geruime tijd achter ons, maar zo'n verjaardag van het jongste kind benadrukt dat toch ook nog even. Dat, en dat we bij de kledingwinkel een hele afdeling kunnen overslaan omdat dat toch niet meer past. De vorige verjaardag, die van Evy waar ik al reeds over schreef in mijn vorige blog, was beladen, want als je 16 wordt ervaar je zo'n eerste in een nieuw land toch helemaal anders omdat er ook veel verdriet over het gemis is. Maar als je 6 wordt is het gewoon feest, of je nou in Nederland of op Aruba bent. Zoals dat gaat op die leeftijd werd er al tijdenlang afgeteld, hoeveel nachtjes nu nog slapen mama? Wat voor taart zal ik kiezen, wat voor cadeautjes zal ik krijgen, kunnen we dan naar de Pizzahut en wat zal ik trakteren op school? Grote vraagstukken op die leeftijd. Vraagstukken waarvan ik blij ben dat ons kind en kinderen die kunnen hebben, dat wij de mogelijkheid hebben om deze te beantwoorden. Vraagstukken waarvan Logan nog helemaal niet weet dat dit niet norm is in de wereld, wij kunnen hem nog zijn kinderlijke onschuld laten hebben. Wij weten dat er veel te veel kinderen in de wereld ongenadig lijden, dat hun enige vraagstuk in het leven is, zullen we overleven?

We zijn 4 maanden op Aruba, te vroeg om de balans echt op te kunnen maken, maar er is ondertussen genoeg tijd verstreken om te kijken hoe we in de wedstrijd staan. Toch weet ik eigenlijk niet zeker of ik dat wel weet, gemixte gevoelens zeg maar. Daarvan kan ik rationeel prima bedenken dat die gevoelens heel normaal zijn, er vast bij horen en ook vast weer weg gaan, maar ja, die emoties he. Die komen van rechts, heb ik kort voor mijn vertrek geleerd en hebben dus altijd voorrang, in dit geval heb ik niet eens de kans om ze dat te geven, want ze nemen het gewoon. 

Passenger princess, dat ben ik. Voor wie het niet kent, een passenger princess is iemand die graag in de bijrijdersstoel zit, iemand die daar eigenlijk automatisch plaats neemt en vooral om zich heen kijkt en zich niet bezighoudt met het auto rijden. Dat ben ik dus, in ieder geval als Darryl en ik samen weggaan. Want Darryl heeft de gave om altijd de weg te weten, waar we ook heen gaan, in combinatie met zijn richtingsgevoel weet hij daarom eigenlijk altijd waar we heen moeten. Ik heb die gave zeg maar absoluut niet, ik kan ergens 9 keer heen rijden en de 10de keer verkeerd rijden omdat ik opeens niet meer zeker weet waar ik langs moet, daar komt bij dat ik het richtingsgevoel van een stoeptegel heb. Het is zelfs zo erg dat als mijn gevoel zegt dat ik links moet, ik beter rechts kan gaan, het is zelfs zo erg dat, bij een nieuwe bestemming, ik 10 tot 15 minuten extra reistijd reken zodat ik verkeerd zou kunnen rijden. 

De eerste schoolweek zit erop, sterker nog, de tweede ook al ondertussen, maar die was natuurlijk een stuk minder spannend dan die eerste. 

Al weken lang hielden we het geheim voor de kinderen, de komst van mijn zus Jutta met haar gezin. Al weken lang trokken we een rookgordijn omhoog, dat we binnenkort een ex-collega van Darryl (bedankt voor de dekmantel David, die van niks weet) van het vliegveld moesten halen, dat Jutta en co op vakantie zouden gaan naar de Veluwe, dat we de verjaardag van Imre (neefje) zouden missen en hoe jammer dat is. Al weken lang verzon ik de ene smoes na de andere voor de kinderen en moest ik op mijn tong bijten om de verrassing niet te verklappen. Een paar dagen voordat ze aan zouden komen, had Evy het nog er over dat ze wel toe was aan bezoek uit Nederland, ze droomde dat de hele familie hier zou zijn, vroeg of Mika (nichtje) in een doosje opgestuurd kon worden en vertelde over de dingen die ze Mika zo graag zou willen laten zien.

Nog geen uur nadat ik in mijn vorige blog schreef dat we niet wisten wanneer de container met onze inboedel zou komen, kregen we een telefoontje dat ie er over 2 dagen zou zijn. Dus 2 dagen later, slechts een uur later dan was afgesproken, werd onze container gebracht. Een van de redenen dat het lastig is om een afspraak te plannen voor het brengen van de container, is het feit dat de douane erbij moet zijn (en dus tijd en/of zin moet hebben). Onder toezicht van de douane mag de zegel van de container verbroken worden en ook onder toezicht van de douane moet de container uitgeladen worden. Dit laatste leek ons best een uitdaging, want hoe lang ging de douanier erbij zitten? Onze container zat echt ramvol, in Nederland hebben we het als een soort tetrisspel ingeladen en zelfs toen moesten we spullen achterlaten omdat er geen ruimte meer was. Bovendien, in Nederland hadden we hulp van allerlei toffe mensen die ons hielpen met inladen, nu moesten we het met zijn zessen doen en in de enorme hitte. We hadden gedacht dat de beste man van de douane een stoeltje in de schaduw zou zetten en zou kijken wat voor spullen er uit de container kwamen. Maar nadat de zegel verbroken was, de deuren open waren en hij zag dat de container tot aan de deur en tot aan het planfond vol zat, geloofde hij het wel. Hij keek er 30 seconden na, vroeg of dit allemaal onze spullen waren, gaf Darryl een boks en wenste ons een fijne dag verder. Binnen een dag hadden we container leeg, tijdens het inladen hoorde ik iemand zeggen dat hij zo blij was dat ie niet mee hoefde te helpen uitladen, daar geef ik hem groot gelijk in. Want het was een enorme klus, zoveel spullen in zoveel hitte, met zijn tweeën en de hulp van de kinderen (die het na een half uur wel gezien hadden), het was weer zweten op alle plekken mogelijk. Ik mis mijn vrienden en familie sowieso, maar dit was ook echt een moment en klus dat ik ze er zo graag bij had gehad. Natuurlijk voor de vele handen die zo'n klus een stuk makkelijker maakt. Maar ook zeker voor de gezelligheid. Samen die container uitladen, samen werken, samen zweten, beetje slap en veel te grof ouwehoeren ondertussen en na afloop een verdiend biertje en een barbeque.

Een paar dagen nadat we de sleutel kregen besloten we om in ons huis te gaan slapen, ook al hebben we onze spullen niet, zit er geen plafond in, moet het dak nog vervangen worden en ligt de keuken er half uit. Maar langer een appartement huren was vooral economisch niet verstandig. Dus maakte we 1 kamer, de enige kamer met airco, klaar om te slapen, gezellig (vond niet altijd iedereen) met zijn zessen op 1 kamer. Darryl, Logan en ik in ons nieuwe bed, Evy op een bed en Chloe en Jake op een luchtbed. En natuurlijk al onze koffers en tassen. Roan sliep op de enige kamer waar een fatsoenlijke hoeveelheid wind en horren zijn.

Het is gelukt, we hebben ein-de-lijk de sleutel van ons huis, 9 juli heeft de overdracht plaats gevonden, slechts een maand later dan aanvankelijk was afgesproken. Maar dat is hoe het hier werkt, onze ervaring is niet de uitzondering maar de regel. Waar we eerst lang hebben gewacht tot alle papieren in orde waren, was het daarna wachten tot het geld op de rekening van de notaris stond. Dat duurde lang, omdat wij het huis met eigen middelen hebben betaald (lees: ons eigen geld, ook wel vanuit de overwaarde van ons huis in Nederland). Wij moesten dat geld dus vanaf onze Nederlandse rekening op de Arubaanse rekening van de notaris krijgen, dat bleek niet zo eenvoudig. We hadden te maken met een rekening waarmee we niet naar Aruba konden overmaken, bezoekjes aan de bank (zowel in Nederland als op Aruba), limieten, limieten verhogen, wachten tot het limiet beschikbaar is, de grijpgrage handjes van een allerliefst neefje van 6 met een geblokkeerde digipas tot gevolg, valuta, koersen, weekenden, verwerkingstijden van de bank, vastgehouden bedragen door de bank vanwege een rode vlag omdat er hoge bedragen werden overgemaakt, financiële administratie, een miscalculatie van ons, nog een beetje overmaken, weer verwerkingstijd en weer een weekend.

Na 2 uur vliegen vroeg Logan zich af of we er al bijna waren, maar met nog zeker 7 uur te gaan viel dat toch behoorlijk tegen. De reis met Logan was best een uitdaging, na 15 minuten slapen werd hij wakker met kriebelende uitslag in zijn nek, van het vliegtuigkussentje gekregen. Zijn stemming was daarna, op zijn zachts gezegd, niet heel goed en vrolijk. Een kleine mental breakdown volgde (van Logan dan, die van mij lag op de loer maar wist ik af te houden). Omdat Logan niet ging slapen, kon ik ook niet slapen, het gebrek aan ontspanning hielp ook niet echt en ik had niet genoeg rust om een film te kunnen kijken. Ik was vooral aan het balen dat het gedag zeggen op Schiphol toch nog gehaast moest, ik was zo goed voorbereid maar toch steken laten vallen. Het verdriet en de tranen van de anderen galmden nog door mijn hoofd, zo bewust dat de oorzaak daarvan ligt bij de keuze die ik (en Darryl) heb gemaakt. De gedachte 'wat ben ik aan het doen, wil ik dit echt' kwam ook nog even nadrukkelijk voorbij. Tot overmaat van ramp had ik door de drukte geen Zweeds puzzelboekje meer kunnen kopen op Schiphol, dat was pas echt erg...

Van te voren wist ik dat alles op het laatste moment samen zou komen, dat het behoorlijk intens zou zijn. Maar weten en daadwerkelijk beleven zijn twee totaal verschillende dingen. De laatste weken voor ons vertrek stond in het teken van laatste keren, laatste keer voetbaltraining, laatste keer zwemles, laatste keer spelen met vriendjes, laatste keer bij vrienden langs, laatste keer van heel veel. Ongeveer drie dagen van te voren ben ik begonnen met inpakken, nog een keer alle kleren/spullen door de 'hebben we het echt nodig' check, waarbij er nog best veel de selectie niet heeft gehaald. Maar ik moest ook streng zijn, het moest immers ook allemaal in de koffers passen. Het was best een uitdaging, voor 4 kinderen en mezelf alles inpakken, niks vergeten en binnen de geboekte kilo's blijven. Al moet ik zeggen dat Evy haar eigen koffer heeft ingepakt én keurig binnen de 25 kilo bleef.

De voorbereidingen gingen de afgelopen maanden behoorlijk soepel, we maakte een planning en hebben tot het moment van Darryl zijn vertrek aldoor op schema gelegen. We wisten, toen we hieraan begonnen, dat er ergens vertraging zou optreden, dat we flexibel moeten zijn en dat er uiteindelijk dingen anders zullen gaan dan we van tevoren hadden bedacht. En daar zijn we nu, eindelijk vertraging. 

Darryl is vertrokken, dat klinkt heel dramatisch, maar dat is het niet. Om alvast een aantal zaken te regelen, het huis echt te kopen en te kunnen beginnen met klussen, is Darryl vier weken eerder dan ons (de kinderen en ik), naar Aruba gegaan. Roan, onze neef, is met hem meegegaan, hij studeert, maar vond dit een perfecte aangelegenheid om zijn studie even op pauze te zetten. Dus heeft Roan een ticket geboekt en is met Darryl meegegaan, voor de gezelligheid, om te helpen klussen maar vooral ook om te genieten. Aan de berichten die we van ze krijgen, lukt dit laatste behoorlijk goed, maar ik had niet anders verwacht. Voor de eerste week hebben ze een appartement en een huurauto geregeld.