Het past net, of eigenlijk net niet, onze inboedel in een 20ft container. Na weken van uitzoeken, sorteren en inpakken was gister 'de verhuisdag'. Omdat de container niet bij ons geplaatst kon worden, hebben we hem bij mijn zus laten neer zetten, zo'n 8 kilometer van ons huis vandaan. Met een grote verhuisbus en een paar extra handen om te helpen sjouwen (waarvoor nogmaals heel veel dank), ging het in, uit en weer inladen zeer gesmeerd. Een aantal keer hoorde ik de sjouwers opgelucht zeggen dat ze zo blij zijn dat ze de container niet ook nog moeten uitladen op Aruba. Ik hoop stiekem dat de container er al is voordat de kinderen en ik op Aruba arriveren, en dat Darryl en Roan alles hebben uitgeladen, hebben uitgepakt, in elkaar hebben gezet en de bedden hebben opgemaakt…. Misschien niet heel realistisch, maar dromen mag natuurlijk.
Zoals wel vaker de afgelopen weken, dacht ik ook gister af en toe, hoe zijn we hier bijgekomen, wie zijn idee was dit, wat zijn we nou eigenlijk allemaal aan het doen, verhuizen is absoluut niet mijn hobby (van maar weinig mensen wel denk ik) en dan hebben we ook nog bedacht om te gaan emigreren. Het idee ontstond vorig jaar zomer, bij mij dan, want Darryl zegt al jaren dat ie wel op Aruba zou willen wonen. Wat best logisch is, zijn roots liggen daar, hij is er geboren en zijn liefde voor het eiland zit heel diep, net als, wat later is gebleken, de behoefte om terug te gaan. Ik durfde en wilde dat nooit, zo ver van mijn familie vandaan was voor mij geen optie, ik wilde ze dichtbij hebben en alle neefjes en nichtjes samen laten opgroeien. Dat wil ik nog steeds, maar blijkbaar is er in de loop van de jaren ruimte bij mij ontstaan om over een stap als emigreren na te denken. Dat komt onder andere omdat ik weet hoe hecht de band is, dat veranderd niet als er een oceaan tussen zit. Wat bij mij echt de doorslag gaf om deze optie te gaan onderzoeken, was (en is) het idee dat het tijdelijk is. De gedachte dat we voor een paar jaar die kant op gaan, gaf bij mij enorm veel ruimte, net als de gedachte dat we ook eerder terug kunnen als het niet blijkt te werken. Gezien we niet weten wat het leven ons gaat brengen, laten we alle opties open. Uiteraard speelt onze financiële situatie ook een rol, want emigreren kost geld, heel veel geld, geld wat we eerst niet hadden. Door jaren hard werken, investeren, keuzes maken, concessies doen, een samenloop van omstandigheden en geluk afdwingen, hebben we nu wel de financiële ruimte om deze keuze te kunnen maken.
Toen ik eenmaal had bedacht dat ik de optie van emigreren zou willen onderzoeken, had ik uiteraard geen moeite om Darryl mee te krijgen in dit plan. Maar voordat we hier serieus over konden gaan nadenken, was de allereerste stap ook het allerbelangrijkste, wat zouden de kinderen van dit plan vinden? Ik weet niet precies wat de setting was, we hadden ook niet een speciale manier bedacht om het te gaan vragen, maar ik gok dat we met zijn allen aan de eettafel zaten toen we opperede om te gaan verhuizen naar Aruba, Curaçao of Bonaire. De reactie van Evy (15jr), Chloe (12jr), Jake (10jr) en Logan (5jr) was heel duidelijk en eensgezind, Ja! Met meer enthousiasme dan we hadden verwacht werd dit idee zeer goed ontvangen. Er werd zelfs gevraagd of de koffers al gepakt konden worden en wanneer we zouden gaan. De rest van de vakantie hebben we met zijn tweeën, maar ook met zijn zessen, uren lang gepraat over dit idee, hoe zou het zijn? Welke gevolgen heeft het? Kunnen we dit aan? Wat zijn de voor en nadelen? Durven we dit echt? Onderaan de streep zijn er een heleboel voors en tegens en kwamen we tot een gezamenlijke conclusie. We hebben liever spijt van iets dat we wel geprobeerd hebben, dan spijt dat we de kans niet hebben genomen toen we hem hadden…
Kijk voor foto's die bij deze blog horen bij de pagina 'Foto's'.
Reactie plaatsen
Reacties