12. De weg vinden

Passenger princess, dat ben ik. Voor wie het niet kent, een passenger princess is iemand die graag in de bijrijdersstoel zit, iemand die daar eigenlijk automatisch plaats neemt en vooral om zich heen kijkt en zich niet bezighoudt met het auto rijden. Dat ben ik dus, in ieder geval als Darryl en ik samen weggaan. Want Darryl heeft de gave om altijd de weg te weten, waar we ook heen gaan, in combinatie met zijn richtingsgevoel weet hij daarom eigenlijk altijd waar we heen moeten. Ik heb die gave zeg maar absoluut niet, ik kan ergens 9 keer heen rijden en de 10de keer verkeerd rijden omdat ik opeens niet meer zeker weet waar ik langs moet, daar komt bij dat ik het richtingsgevoel van een stoeptegel heb. Het is zelfs zo erg dat als mijn gevoel zegt dat ik links moet, ik beter rechts kan gaan, het is zelfs zo erg dat, bij een nieuwe bestemming, ik 10 tot 15 minuten extra reistijd reken zodat ik verkeerd zou kunnen rijden. 

Enfin, de eerste 1,5 maand heeft Darryl ons dus overal heen gereden, niet per se handig, want ik merkte op een duur dat ik er tegen op begon te zien om auto te moeten rijden, in die enorme auto waarmee parkeren niet direct heel makkelijk is, in een vreemd land en daar zelf de weg moeten vinden. In mijn hoofd werd die drempel steeds groter, dus was het goed dat Darryl aan het werk ging en ik simpelweg wel moest. Zoals dat dan toch vaak werkt, viel het eigenlijk reuze mee, school en het voetbalveld is heel makkelijk te vinden, bovendien, Aruba is niet zo groot he, dus zo ver zou ik niet ‘verdwaald’ kunnen raken. Ondertussen kan ik wel zeggen dat ik aardig de weg begin te vinden, dat merk ik nu mijn moeder hier op vakantie is geweest (feest!). Samen hebben we aardig wat ritjes gemaakt en ik merkte dat ik eigenlijk best wel de weg weet. En waar ik dat niet weet zoek ik de weg wel, tenzij Chloë mee is, want die weet precies waar we heen moeten, een talent dat ze duidelijk niet van mij maar van haar vader heeft geërfd. 

De kinderen hebben hun draai gevonden op school, ik zal niet zeggen dat ze per se zin hebben in school (dat was in Nederland niet anders), maar ze gaan wel met veel plezier naar school. Ze hebben vrienden en vriendinnen en kennen de gang van zaken ondertussen wel een beetje. Chloë, Jake en Logan zitten op voetbal, ze trainen 2 keer in de week, Chloë en Jake zitten bij elkaar in het team. Logan zijn trainer praat Spaans met hier en daar een woordje Papiaments, de trainer van Chloë en Jake praat Spaans en Papiaments en vertaalt dat voor hun naar het Engels. Ik, wij, vinden het zo leuk om te beseffen hoe ontzettend veel ze hiervan leren, natuurlijk op voetbalgebied, maar ook op taalgebied. Ze leren creatief te zijn, op te letten, non-verbale en lichaamstaal te (her)kennen. Met de ondergaande zon, een lekker windje en een klapstoeltje in de schaduw is het geen straf om naar de trainingen te kijken. De trainingen van Logan zijn enorm vermakelijk, een groep 5- en 6-jarige kinderen met een vrij korte spanningsboog die oefeningen moeten doen die eigenlijk net iets te moeilijk zijn en in Spaans worden uitgelegd. Een groep 5- en 6-jarige kinderen waarvan de meeste simpelweg nog niet de motoriek heeft om die oefeningen uit te voeren en nog geen onderscheid in links en rechts kunnen maken. Een groep 5- en 6-jarige kinderen die tijdens het partijtje allemaal naar de bal rennen en de bal van elkaar proberen af te pakken, ook van hun teamgenoten. Een groep 5- en 6-jarige kinderen die elke training weer onverminderd enthousiast is en zich allemaal de volgende Ronaldo of Messi wanen. Ze doen dit onder de begeleiding van de trainer die ook onverminderd enthousiast is en de oefeningen gewoon nog een paar keer uitlegt, in het Spaans, dat dan weer wel. Over 2 weken wordt Evy 16(!), dan mag ze eindelijk zonder begeleiding van een volwassen naar de sportschool, wat kijkt ze er naar uit om weer te kunnen gaan sporten. 

De verbouwing gaat nog steeds door, eerlijk, het duurt langer dat in van tevoren had bedacht. Al weet ik niet zeker wat mijn inschatting geweest is, ik denk dat ik er niet echt aan heb gedacht heb hoelang het zou gaan duren. Pure ontkenning en struisvogelpolitiek. Ik durf nu wel in te schatten dat ze nog ruim 2 weken bezig zijn, het meeste werk zit er echt al op. De slaapkamers van de kinderen zijn klaar, dus de meiden slapen ieder op hun eigen kamer, Darryl en ik slapen samen met de jongens op hun kamer. Het dak en het plafond zijn helemaal klaar, de woonkamer (waar we airco hebben geplaatst) ook. In die laatste hebben we een enorme bank gezet en de tv opgehangen, we kunnen eindelijk, na 3 maanden, op de bank hangen en tv kijken. Wat een luxe. Er wordt nu nog gewerkt aan onze slaapkamer en de keuken. Er is zo ontzettend veel werk verricht door de bouwers en ons zelf, we kunnen zien dat het echt prachtig aan het worden is. Met alle veranderingen en aanpassingen die we aanbrengen in en aan het huis, houden we in gedachte dat het een investering is en hoe het een eventuele verkoop in de toekomst zal beïnvloeden. We hebben absoluut geen plannen, maar we weten dat het een mogelijkheid is dat we hier slechts een aantal jaar zullen wonen.  

Mijn moeder is dus geweest, gister is ze, na twee weken hier te zijn geweest, weer terug gevlogen naar Nederland. Wat was het fantastisch heerlijk om haar hier te hebben, om te kunnen laten zien waar we wonen, hoe het leven hier is, elke ochtend een nieuw stukje van de Arubaanse natuur te ontdekken tijdens onze ochtendwandelingen met de hond, samen eten en natuurlijk naar het strand, waar ze voor het eerst in haar leven gesnorkeld heeft en een prachtige zeeschildpad van dichtbij heeft mogen bewonderen. Snorkelen met je kleinkinderen in een hemelsblauwe zee en samen met hun zwemmen met een zeeschildpad, een unieke ervaring en een prachtige herinnering voor het leven. Ze heeft kunnen zien waar de kinderen naar school gaan, waar ze voetbaltraining hebben, ze is mee geweest naar Logan zijn allereerste voetbalwedstrijd en ze heeft geweldig voor ons gezorgd. We gingen naar Arikok, het nationale park van Aruba, waar we grotten bekeken, visjes aan onze voeten lieten knabbelen en prachtige stranden en woeste zee konden bekijken. Ook gingen we naar een feest in San Nicolas, het stadje waar we direct naast wonen, daar dansten we, onder begeleiding van een brassband, met de parade mee door de straten. De kinderen (en ik natuurlijk ook) hebben haar ontzettend gemist, veel meer dan ik eigenlijk door heb gehad. Het gemis komt van twee kanten, want ook voor mijn moeder heeft onze emigratie een enorme impact en mist ze ons ontzettend veel. Het weerzien was dan ook behoorlijk emotioneel. 

Voor de beeldvorming, onze kinderen hebben altijd dicht bij hun oma gewoond, zelfs een tijdje naast haar en nooit verder dan 8 kilometer, ze heeft 3 van onze 4 kinderen geboren zien worden, ze was altijd in de buurt.  De kinderen zijn gewend om oma met grote regelmaat te zien, even theedrinken, samen eten, elkaar tegenkomen bij de supermarkt, na schooltijd even langs fietsten om te kletsten, elke verjaardag is ze erbij, ze is betrokken bij hun leven, wandelen met oma en de honden en op avontuur gaan, natuurlijk logeren en zo kan de lijst met leuke dingen nog wel even doorgaan. Ik durf wel te zeggen dat onze kinderen een speciale band hebben met hun oma en dat het meer dan duidelijk is hoeveel ze van haar houden en hoe graag ze haar om zich heen hebben. Voor mijn moeder was het heel fijn om te zien dat het goed gaat met ons en dat we onze weg beginnen te vinden, het zien is toch heel anders dan dat ik het vertel. Ze weet nu waar ik het over heb als we bellen, ze hoeft geen beeld te vormen in haar hoofd, want ze heeft het nu met eigen ogen gezien. 

Terugkomen naar Aruba, mijn moeder was hier 16 jaar geleden toen Darryl en ik een half jaar op Aruba woonde in verband met mijn stage, was bijzonder voor mijn moeder. In 2007, 16 jaar geleden dus, was ze hier namelijk met mijn vader, het was hun laatste reis samen, een aantal maanden na hun reis naar Aruba verongelukte mijn vader. We zijn langs de plek gereden waar ze verbleven, langs plekken waar ze in 2007 nog samen langs liepen, aten, zwommen en waar mijn vader heeft hardgelopen. We gingen langs de Alto Vista Kapel waar Darryl en ik 16 jaar geleden met mijn ouders waren, samen met de kinderen stak mijn moeder een kaarsje aan voor mijn vader. Wat had ik dit alles graag ook aan hem willen laten zien. 

Een zonnige groet, Bente 

Ps. Uiteraard zijn er weer foto's toegevoegd die zeker de moeite waard zijn, het zijn er een beetje veel, maar ik hou van foto's maken