11. Weer naar school

De eerste schoolweek zit erop, sterker nog, de tweede ook al ondertussen, maar die was natuurlijk een stuk minder spannend dan die eerste. 

Zoals verwacht was het niet eenvoudig om de kinderen in te schrijven op een school en werd het nog heel spannend of het überhaupt zou lukken voordat de scholen hier op Aruba weer zouden beginnen. Toen de kinderen en ik nog in Nederland waren, had Darryl al geprobeerd om de kinderen hier op school in te schrijven. Hij kreeg echter te horen dat dit niet kon als de kinderen nog niet ingeschreven waren op Aruba en het inschrijven op Aruba kon pas weer als de kinderen hier daadwerkelijk waren.  Dus toen de kinderen en ik op Aruba kwamen, maakte Darryl direct een afspraak om ze in te kunnen schrijven op Aruba, eerste beschikbare datum: 29 september. Inderdaad, 29 september, terwijl de eerste schooldag gepland stond voor 19 augustus. Dus wij weer naar het kantoor van de school, waar werd verteld dat de inschrijving op het eiland niet per se nodig is, gewoon naar de site gaan en doorklikken, dan lukt het wel. Maar zo gewoon lukte dat natuurlijk helemaal niet. Het duurde even voordat we onze tunnelvisie voor deze school los konden laten, er waren wel alternatieven, maar welke dan? Hoe maak je een keus als je geen ouders of kinderen kent op die andere scholen, als er geen schoolgidsen beschikbaar zijn, omdat alle informatie die je zoekt over een school alleen op Facebook staat?  

Gelukkig zijn we naast hele leuke mensen komen wonen, met twee zoontjes van 6 en 11 en een neefje van 13 jaar. Onze nieuwe buurvrouw werd onze vraagbaak voor de scholen in de buurt, de vriendschappen die tussen haar en onze kinderen direct werd gesloten maakte het dat we besloten dat onze jongens naar de dezelfde school zouden gaan als de buurjongens. Tenminste, dat was het plan. Want bij navraag bij de school bleek dat ze wel plek hadden voor Jake, maar niet voor Logan. De andere school waar we ze hadden ingeschreven had aangegeven wel plek te hebben voor Logan, maar voor Jake was dat nog onzeker.  Dilemma en tijdsdruk, want het duurde ondertussen nog maar 1,5 week voordat de school weer begon. We besloten uiteindelijk dat Jake naar de school zou gaan waar ook de directe buurjongen en de buurjongen en het buurmeisje van om de hoek op zitten, voor Jake een hele opluchting om naar school te gaan waar hij al wat kinderen kent. Logan is dus naar een andere school, hij zit in groep 2, wat hier de kleuterschool is en altijd apart zit van de basisschool. De basisschool begint hier vanaf groep drie en dat noemen ze dan de eerste klas. In de laatste week van de zomervakantie lukte het dan eindelijk om de jongens in schrijven voor hun school, Logan zijn inschrijving was helemaal last minute, want dat konden we pas doen de zaterdag voor de eerste schooldag. 

Voor Evy en Chloë ging het iets makkelijker, met de nadruk op iets. Na een telefoontje naar de desbetreffende middelbare school kon Darryl een week later ( een na laatste vakantieweek) langs voor informatie en het brengen van de rapporten. Helaas ging die afspraak niet door, toen Darryl op het afgesproken tijdstip bij de school was, bleek dat zijn afspraak was gaan lunchen en simpelweg niet terug was gekomen. Dus of hij morgen terug kon komen... In de laatste vakantieweek werden ook Evy en Chloë ingeschreven op school. Dus hebben we de kinderen op drie verschillende scholen, alle drie op een ander tijdstip beginnen en alle drie op een ander tijdstip vrij.  

Ik zal niet ontkennen dat ik af en toe heel zenuwachtig en niet zo gezellig werd van deze gang van zaken, ook al bleef ik voor mezelf herhalen dat het wel goed zou komen. Van tevoren wist ik dat de kans heel groot was dat het zo zou lopen en wist ik ook dat dit best heel gebruikelijk is hier. Maar ja, ik ben toch nog die Nederlandse snelheid (haast?) gewend en aan alles digitaal kunnen opzoeken én vinden. Met af en toe veel pijn en moeite lukte het om mij niet te druk te maken en kwam dus, inderdaad, alles goed.  

Een nieuw land, een nieuwe school en een nieuwe taal (het onderwijs is in het Nederlands maar de voertaal is Papiaments), dat was behoorlijk spannend voor de kinderen, en voor mij (misschien nog wel meer) ook. Maar met nieuwe schooluniformen en de haren netjes gekamd, waren ze maandagochtend helemaal klaar voor de eerste schooldag.  

Jake brachten we als eerste weg, groep 7, maar dat heet hier klas 5, want hij kan vanaf 7:15 de klas in en begint om 7:30 met de les. Voor het eerst gaat hij naar een school waar geen zus of broertje op zit. Super spannend, en dat is nog te zacht uitgedrukt denk ik, vond hij het. Omdat we door moesten naar de volgende school, konden we niet blijven wachten tot zijn meester er was, en moest hij zelf dat stukje gaan regelen. Hij wilde niet, tranen in zijn ogen, ik zag dat hij het liefste weer mee naar huis was gegaan en daardoor wilde ik hem het liefste, net als vroeger, in de draagzak doen en dicht tegen mij aan houden. Maar niet gaan was geen optie, net als die draagzak, daar past ie toch niet mee in. Wetend dat hij zich heus wel weet te redden op weg naar de volgende school, met tranen in mijn ogen, dat dan weer wel. Ook al weet ik dat onze emigratie een ontzettende verrijking is/gaat zijn voor hun leven, voel ik me op zo'n moment toch schuldig, ook al vind ik zelf ook dat het niet nodig is. Ik probeer dan heel hard om dat schuldgevoel om te buigen, te denken aan wat Jake leert van deze situatie, dat ie leert om op zichzelf te vertrouwen, dat ie weet dat het wel goed komt en dat het goed is voor zijn zelfvertrouwen. 

De volgende stop was de middelbare school van Evy en Chloë, om 7:30 op school zijn, beide naar de Mavo zoals dat hier nog heet, Evy naar de examenklas en Chloë mogen we het hele jaar een brugpieper noemen. Ook super spannend, maar heel fijn dat ze samen op dezelfde school zitten. De meiden eveneens in een schooluniform, wat bestaat uit een polo of t-shirt met het logo van de school er op (kleur kan variëren), een lange broek zónder gaten en dichte schoenen. Tijdens het welkomstwoord werd benoemd dat ook laaghangende broeken niet toegestaan zijn, niemand hoeft je boxershort te zien, waarbij nagenoeg alle jongens hun broek omhoog hezen. Niemand gaat tijdens schooltijd van het plein af en er is een beveiliger, die ook in gaten houdt of je op de juiste manier gekleed gaat. Er zijn nog meer regels, over het niet hebben van heksennagels (zo staat het er echt), het niet vechten, zeker niet in je schooluniform, het recht hebben van het doorzoeken van tassen van leerlingen bij verdenking van het hebben van niet toegestane producten, het recht hebben (hebben we toestemming voor gegeven) om een urinetest af te nemen bij verdenking op het gebruik van drugs en allerlei regels met betrekking tot de omgangsnormen tussen zowel leerlingen als naar docenten. Telefoons blijven in de tas en staan op stil, gaat dit mis, dan moet je je telefoon bij de directeur inleveren en moeten je ouders hem weer ophalen. Doen je ouders dat niet, dan heb je pech. Dat klinkt misschien steng en zelfs wat heftig, maar zo wordt het tot nu toe in de praktijk niet ervaren, het brengt juist een heleboel duidelijkheid en wij zijn wel voorstander van dergelijke discipline, oftewel, gedraag je. De meiden voelen zich welkom op school, Evy had vanaf de eerste schooldag vrienden, Chloë volgde een paar dagen later ook. Opvallend was dat Evy de uitspraak deed dat het haar opviel hoe gemanierd en aardig de jongens tegen de meiden zijn, dat herkende ze niet vanuit haar omgang met de jongens van Nederland. Ik vond het veel minder spannend dat de meiden naar hun nieuwe school zouden gaan, niet alleen omdat ze elkaar hebben, maar omdat ze al veel beter weten van zichzelf wat ze kunnen, ze er allebei ook heel veel zin in hadden en niet zo zenuwachtig waren. 

De laatste stop is de school van Logan, vanaf 7:30 in de klas, omdat we hem naar de klas brengen, brengen we hem als laatste weg. Ook weer in een schooluniform, deze keer een groene polo en een donkerblauwe lange of korte broek. Logan had enorm veel zin om naar school te gaan, zoals hij zelf zei ‘dan ga ik nog meer vrienden krijgen, dan heb ik vrienden in Nederland én op Aruba’. Hij straalde toen we hem naar de klas brachten en zonder enige moeite konden we weggaan. Bij Logan is het onderwijs volledig in het Papiaments (vanaf de basisschool is dat Nederlands), dus dat is wel even wennen voor hem. Het grote voordeel is natuurlijk dat hij razendsnel de taal onder de knie gaat krijgen. Logan heeft ook vrienden gemaakt, hij weet van 1 jongentje de naam, wat logisch is, want dat jongetje heet ook Logan. Voor de rest kent hij nog geen namen en praat hij nog met niemand (Logan kan alleen Nederlands en de andere kinderen alleen Papiaments), maar speelt hij wel met zijn nieuwe vrienden. Spelen is immers universeel, daar heb je niet per se taal of woorden voor nodig. 

Van jong naar oud zijn de kinderen om 12:30, 13:00, 13:30 en 14:15 vrij, fietsen is hier niet te doen, daar zijn de wegen en de weggebruikers niet op ingesteld en het is echt veel te warm, dus moeten we de kinderen brengen en weer halen met de auto. Er wordt nogal wat heen en weer gereden door ons en vanaf volgende week door mij, want dan begint Darryl met zijn werk. Wisselende reacties de eerste dagen van school, maar aan het einde van de week had iedereen vrienden gemaakt, bijna alle docenten zijn goedgekeurd en kunnen we zeggen dat het een geslaagde eerste schoolweek was.  

Het stadje waar de kinderen op school zitten en waar wij dichtbij wonen, heet San Nicolas. San Nicolas heeft prachtige straatkunst waar ik samen met Darryl en rustig zonder kinderen (want die zaten dus op school), naar heb kunnen kijken. Enkele foto's zijn bijgevoegd, zeker de moeite waard om te bekijken vind ik zelf.