Al weken lang hielden we het geheim voor de kinderen, de komst van mijn zus Jutta met haar gezin. Al weken lang trokken we een rookgordijn omhoog, dat we binnenkort een ex-collega van Darryl (bedankt voor de dekmantel David, die van niks weet) van het vliegveld moesten halen, dat Jutta en co op vakantie zouden gaan naar de Veluwe, dat we de verjaardag van Imre (neefje) zouden missen en hoe jammer dat is. Al weken lang verzon ik de ene smoes na de andere voor de kinderen en moest ik op mijn tong bijten om de verrassing niet te verklappen. Een paar dagen voordat ze aan zouden komen, had Evy het nog er over dat ze wel toe was aan bezoek uit Nederland, ze droomde dat de hele familie hier zou zijn, vroeg of Mika (nichtje) in een doosje opgestuurd kon worden en vertelde over de dingen die ze Mika zo graag zou willen laten zien.
Voor de beeldvorming; Mika en Evy schelen zo'n 1,5 jaar in leeftijd en zijn ondertussen 17 en 15, tot 2 maanden geleden hebben ze altijd binnen een straal van 8 kilometer bij elkaar gewoond. Elke verjaardag van elkaar, maar ook van broertjes, zusjes, vaders, moeders, ooms, tantes en oma werd samen gevierd, kerst en oud&nieuw samen, elk jaar op zoek naar het gouden ei tijdens Pasen, elke 24 mei samen om de sterfdag van opa Vin te herdenken, ze zaten bij elkaar op de basisschool, zelfs even bij elkaar in de klas, zaten samen op streetdance, werkten samen bij de boer en hadden talloze logeer en speelpartijtjes die, naarmate ze tieners werden, bestonden uit eindeloos kunnen praten over dat wat tieners bezig houdt. Oftewel, Mika en Evy hebben een speciale band, niet alleen nichtjes, maar ook dikke vriendinnen met talloze herinneringen.
Onder het mom van, ik moet de weg leren kennen en ik wil een proefrit in onze andere auto maken, vertrokken we 2 weken geleden in de namiddag naar het vliegveld van Aruba, Reina Beatrix, met 2 auto's. Met een uitgebreide omschrijving hoe David er uit zag en dat hij een kleine verassing voor ons mee had (het excuus waarom ik stond te filmen), stonden de we in de aankomsthal te wachten, Darryl en ik op Abe, Jutta, Mika, Imre en Yana, de kinderen op David. De verbazing bij Evy en Chloe en de daarop volgende emotie toen ze hun door de schuifdeuren zagen komen, liet zien dat ze echt geen idee hadden en dat de verassing niet alleen helemaal geslaagd was, maar ook hoe ontzettend blij ze waren met dit onverwachte bezoek. Chloe sprintte direct voorruit om haar nichtje Yana in de armen te sluiten. Jake en Logan waren minstens zo verbaasd en blij, maar stonden eerst een paar minuten schaapachtig om zich heen te kijken en te grijnzen, zeker Logan snapte er eerst helemaal niks van. Nadat de tranen gedroogd waren en onze kinderen een beetje bijgekomen waren van de schrik, vertrokken we al kletsend en nagenietend van de verrassing, richting ons huis, met het vooruitzicht van 2 fantastisch gezellige weken.
En fantastisch gezellig was het, van te voren hadden Darryl en ik al allerlei activiteiten bedacht, de eerste week hadden we alle tijd, dus gingen we veelal in de vroege ochtend en in de namiddag op pad. De tweede week moesten we wat rustiger aan doen, want dat was de week dat de school van onze kinderen weer begon. Bovenaan de wensenlijst van onze bezoekers stond snorkelen, dus dat hebben we direct de eerste dag gedaan bij één van de mooiste snorkelplekken en stranden van Aruba, Mangel Halto. Ook zijn we naar Baby Beach geweest, gingen we off road (deze keer wel met gehuurde auto's), werd er nog meer gesnorkeld, gingen we uit eten, werd er heel veel gezwommen in de zee en in het zwembad bij het appartement van Abe en Jutta, gingen we de Hooiberg omhoog (traditie met bezoek), werd er gelogeerd, gingen we met zijn allen vissen, werd er bij het strand geborreld en gezwommen bij zonsondergang, zagen we zeeschildpadden en waterslangen en als fantastische afsluiter vierden we de 14de verjaardag van Imre met windsurflessen, barbecueën bij ons huis, dansen en de wrap challange (dat moet een bepaalde generatie vast opzoeken).
Vandaag gaan ze weer naar huis, en dat is, om het netjes uit te drukken, gewoon absoluut ruk. Toen we vertrokken uit Nederland had ik zo veel aan mijn hoofd en zoveel stress, dat het gedag zeggen niet helemaal binnen kwam, er was letterlijk geen ruimte meer in mijn hoofd voor die emotie. Maar nu is het anders, nu is er ruimte en zie ik er ontzettend tegen op dat ze weggaan. Ik besef nu veel meer dat het heel lang gaat duren voordat we elkaar weer zien en ben bang dat het heel eenzaam gaat voelen als ze vanmiddag vertrokken zijn. Dus vandaag is het moeilijk, niet alleen omdat ik mijn eigen verdriet heb, maar nog meer omdat ik het verdriet van de kinderen zie en voel (en dat daardoor het schuldgevoel weer om de hoek komt kijken). Ieder op zijn eigen manier en bij Jake ligt de emotie helemaal aan de oppervlakte, hij gaat ze allemaal, maar zeker zijn grote neef Imre, ontzettend missen en is heel verdrietig. Tegelijk ben ik ook dankbaar dat we samen zo'n fantastische vakantie hebben gehad en hebben we talloze foto's en filmpjes om hierop terug te kijken. Dus is het bitterzoet, alweer, want we wonen hier geweldig, maar hebben ook zoveel fantastische mensen in Nederland die we missen.
De afgelopen twee weken ging de verbouwing ook nog stug door, de mannen kwamen elke morgen om 6:00 en klommen dapper het dak weer op. Dat resulteert er in dat het dak nu volledig vervangen is (joepie) en dat het regelwerk voor de plafondplaten ook al helemaal geplaatst is. Daarnaast zijn er nog wat kleinere werkzaamheden gedaan en morgen beginnen ze, als de elektricien geweest is, met het plaatsen van de plafondplaten. Vervolgens moet dat nog gestuct worden, wordt de glazen schuifpui in onze slaapkamer dichtgemaakt en wordt er op een andere plek een deur gecreëerd, moeten dus ook alle muren gestuct worden, wordt er een kast gebouwd, gaan we de keuken vervangen, moet alles nog geverfd worden en wordt het hek aan de voorkant verhoogd zodat Moose eindelijk los kan lopen. Kortom; we zijn nog wel even bezig.
Hoe de eerste schoolweek van de kinderen verliep vertel ik in de volgende blog, maar dat het spannend was , voor zowel de kinderen als voor mij, dat kan ik alvast wel vertellen (kwam weer dat schuldgevoel om de hoek kijken).
Uiteraard heb ik ook weer foto's bijgevoegd
Reactie plaatsen
Reacties