9. Ontladen

Nog geen uur nadat ik in mijn vorige blog schreef dat we niet wisten wanneer de container met onze inboedel zou komen, kregen we een telefoontje dat ie er over 2 dagen zou zijn. Dus 2 dagen later, slechts een uur later dan was afgesproken, werd onze container gebracht. Een van de redenen dat het lastig is om een afspraak te plannen voor het brengen van de container, is het feit dat de douane erbij moet zijn (en dus tijd en/of zin moet hebben). Onder toezicht van de douane mag de zegel van de container verbroken worden en ook onder toezicht van de douane moet de container uitgeladen worden. Dit laatste leek ons best een uitdaging, want hoe lang ging de douanier erbij zitten? Onze container zat echt ramvol, in Nederland hebben we het als een soort tetrisspel ingeladen en zelfs toen moesten we spullen achterlaten omdat er geen ruimte meer was. Bovendien, in Nederland hadden we hulp van allerlei toffe mensen die ons hielpen met inladen, nu moesten we het met zijn zessen doen en in de enorme hitte. We hadden gedacht dat de beste man van de douane een stoeltje in de schaduw zou zetten en zou kijken wat voor spullen er uit de container kwamen. Maar nadat de zegel verbroken was, de deuren open waren en hij zag dat de container tot aan de deur en tot aan het planfond vol zat, geloofde hij het wel. Hij keek er 30 seconden na, vroeg of dit allemaal onze spullen waren, gaf Darryl een boks en wenste ons een fijne dag verder. Binnen een dag hadden we container leeg, tijdens het inladen hoorde ik iemand zeggen dat hij zo blij was dat ie niet mee hoefde te helpen uitladen, daar geef ik hem groot gelijk in. Want het was een enorme klus, zoveel spullen in zoveel hitte, met zijn tweeën en de hulp van de kinderen (die het na een half uur wel gezien hadden), het was weer zweten op alle plekken mogelijk. Ik mis mijn vrienden en familie sowieso, maar dit was ook echt een moment en klus dat ik ze er zo graag bij had gehad. Natuurlijk voor de vele handen die zo'n klus een stuk makkelijker maakt. Maar ook zeker voor de gezelligheid. Samen die container uitladen, samen werken, samen zweten, beetje slap en veel te grof ouwehoeren ondertussen en na afloop een verdiend biertje en een barbeque.

Hoe heerlijk ook, onze eigen spullen, de chaos was nog groter, door de hele tuin liep een spoor van dozen en spullen naar de woonkamer die, tegen het einde van de dag, compleet gevuld was met dozen in allerlei formaten en te veel dozen van de Ikea met nog in elkaar te zetten kasten (waar gingen we die ook al weer voor gebruiken?). Omdat het dak en het plafond nog gedaan moet worden, was het niet handig om te beginnen met uitpakken. We kunnen dus nog niet beginnen met het klaarmaken van de kinderkamers, want daar moet, als het dak en plafond klaar is, ook nog een nieuwe vloer in. Door de chaos in het huis (het al een aantal weken leven vanuit een koffer) had ik ook wel last van chaos in mijn hoofd, hoe gaan we dit doen, wat is handig, ik wil van alles maar kan nog net niks, oftewel, ik had behoefte aan wat duidelijkheid, structuur en orde (wordt ik echt een leuker mens van). Dus besloten we er voor te zorgen dat iedereen zijn kleren in een kast kwijt kon, weg met die koffers. Hebben we de dozen per slaapkamer gesorteerd en neergezet, staat alles wat eigenlijk op zolder moet(die we niet hebben, maar een probleem voor later is) in de gang en hebben we de meeste Ikeaspullen in elkaar gezet. We weten nog steeds niet helemaal hoe we het ook al weer bedacht hadden, met die Ikeaspullen, maar in Nederland leek het een heel goed idee. Dus nu is de chaos nog steeds een chaos, maar dan wat gestructureerder.

We wachten tot de mannen klaar zijn met het dak, daar zijn ze vorige week dinsdag mee begonnen. Daarna en ondertussen moet het plafond gemaakt worden en ook de elektricien komt nog even langs voor wat werkzaamheden, dat plafond ligt er toch uit, een kans om ook de elektra aan te pakken. Hier werkt het net even wat anders, je betaald eerst een gedeelte van de offerte zodat de aannemer het materiaal kan kopen. Dus als het goed is wordt er deze week een start gemaakt met het plafond in de de slaapkamer van Evy. Het behoeft denk ik weinig uitleg dat het vervangen van het dak een enorme troep met zich mee brengt, alles zit onder het stof en andere troep, dus het wachten met uitpakken was een erg goed idee. De mannen die het dak opgaan en sjouwen met die platen (wat nou handschoenen) zijn trouwens echt helden. Met 34°C deze werkzaamheden op het dak doen, in de volle zon met die enorme reflecterende platen is wel next level zwaar werk. Vanwege de hitte beginnen ze om 6:30 en stoppen om 13:00. Tot nu toe is onze aannemer absoluut top, afspraken worden nagekomen, hij en zijn mannen zijn elke dag op tijd, hij geeft ons allerlei advies, overlegt en levert goed werk. Ik weet genoeg aannemers die daar nog wat zouden kunnen leren.

Naast al het werk dat gedaan moest worden en moet gebeuren, hebben we ook vakantie. Dus gaan we af en toe op pad, bijvoorbeeld offroad langs de woestere kant van het eiland, kan prima met onze auto (toch?). Terwijl we links en rechts ingehaald werden door buggy's, quads en reisleiders die vonden dat het heus wel wat sneller kon, zagen we prachtige baaien, de zee die ongenadig op de kust beukt (en wat dat dus doet met steen in de loop van de tijd), woeste golven, zeebeestjes, schelpen en op één strandje een he-le-boel aangespoelde zooi uit de zee. Zo'n contrast, een prachtig strandje met een natuurlijk ontstane brug van steen en duizenden, door de jaren en de zee gepolijste, pebbels, met daar tussen een gedeelte van de plasticsoep die in zee drijft. Bij de volgend trip nemen we vuilniszakken mee, we kunnen nooit alles opruimen, maar alle beetjes helpen. En, iedereen die ons komt bezoeken, vragen we minimaal 1 vuilniszak te vullen met troep van het strand. Dus, wees voorbereid ;) Aan het eind van de dag besloten we nog even langs de bouwmarkt te gaan, tegen beter weten in, want hier doe je niks 'even'. Want toen we bij de auto terugkwamen zagen we dat we een lekker band hadden, offroad was toch niet zo'n goed idee. Die band was niet een beetje lek, maar helemaal aan gort. Ter plekke repareren lukte dus niet, een reservewiel hadden we niet (lekker handig) en een andere band voor onze type auto was zo snel niet te vinden, dus werden we naar huis gesleept en waren toch al wel weer 1,5 uur bezig met die lekke band. De volgende dag kwam de aannemer met een oplossing, hij stuurde één van zijn mannen met het hele wiel naar de andere kant van het eiland waar er een andere band werd opgezet, vervolgens weer terug naar ons waar het wiel terug werd geplaatst, onze aannemer is echt een topvent. Ondertussen hebben we alle banden laten vervangen.
Er moet nog een heleboel gebeuren in het huis, maar we hebben ook al een heleboel gedaan. Dat alles hier langzamer gaat of langer duurt snap ik wel, het is echt te warm om de hele dag in vliegende haast van alles te doen, zelfs zonder die vliegende haast zweten we ons een ongeluk en vluchten we af en toe even naar de enige kamer met airco om af te koelen. Daar komt bij, bijna niks gaat digitaal, overal fysiek heen om papieren te tekenen of spullen te halen. Alles wat we nodig hebben kopen we zelf bij een winkel, niks 'voor 22:00 besteld is morgen is huis', gewoon zelf ophalen die handel. Misschien is het ook wel fijn, dat we nog net niks in het huis kunnen doen, daardoor hebben we de tijd om buiten wat zaken aan te pakken (lees: ik heb al weer het eea gezaaid), als we binnen en buiten tegelijk aan zouden kunnen pakken had ik echt (of nog meer) een error gekregen.

Dus we gaan rustig aan door, we klussen, bedenken en verplaatsten, maar we genieten ook van het eiland, het snorkelen in de namiddag, de dikke vriendschappen die de kinderen hebben gesloten met de buurkinderen en het altijd buiten kunnen zijn.

Nog even dit:
- we zijn er achter gekomen dat we 2 (vast meer) slangen(tjes) in de tuin hebben, onschuldige Arubaanse slangen die niet groter worden dan 70 cm, dus die laten we lekker zitten

- naast dat het 4 dagen duurde voordat het geld bij de verkoper van onze tweede auto was, moest Darryl bij vier verschillende kantoren langs om de auto op naam en verzekerd te krijgen

- onze aannemer onze container gekocht heeft, die hebben we voorlopig toch niet meer nodig

- de oorontstekingen (zwemmersoor) bij Chloë en Logan zijn eindelijk voorbij, de gekochte oordoppen moeten voorkomen dat ze weer oorontsteking krijgen

- ik ging voor het eerst een stukje wandelen met Moose, 's ochtends vroeg, voordat het te warm was. Maar Moose is niet gewend om aan de lijn te lopen, dus ik had de blaren in mijn handen staan toen ik terug kwam. Bovendien heb ik de hele buurt wakker gemaakt, want bij elk huis dat ik langs liep, vlogen er honden blaffend naar het hek. Zonder mij te zien, kon je daardoor precies horen waar ik was. Niet echt en succes dus, eerst maar eens naar een hondentraining met Moose en een plek zoeken waar ik wel kan lopen met hem

- Darryl heeft werk, in september begint hij bij Plastic beach party, het is een plasticrecyclingberijf (het enige op het eiland) dat plastic inzameld en er producten mee maakt

- Gister zijn mijn zus Jutta met haar man Abe en 3 van de 4 kinderen (Roan is hun oudste zoon, maar die was dus al geweest) aangekomen op Aruba. We hadden de kinderen niks verteld, dus het was een geweldige verrassing toen ze opeens door de schuifdeuren van het vliegveld kwamen

Uiteraard zijn er ook weer foto's