8. Gezinsuitbreiding

Een paar dagen nadat we de sleutel kregen besloten we om in ons huis te gaan slapen, ook al hebben we onze spullen niet, zit er geen plafond in, moet het dak nog vervangen worden en ligt de keuken er half uit. Maar langer een appartement huren was vooral economisch niet verstandig. Dus maakte we 1 kamer, de enige kamer met airco, klaar om te slapen, gezellig (vond niet altijd iedereen) met zijn zessen op 1 kamer. Darryl, Logan en ik in ons nieuwe bed, Evy op een bed en Chloe en Jake op een luchtbed. En natuurlijk al onze koffers en tassen. Roan sliep op de enige kamer waar een fatsoenlijke hoeveelheid wind en horren zijn.

In Nederland hadden wij een fantastische hond, Dino, tot groot verdriet van ons allemaal hebben we hem in februari 2023 moeten laten inslapen en wordt hij tot op de dag van vandaag erg gemist. We wisten dat we, op termijn, graag een andere hond zouden willen, maar met onze emigratieplannen hebben we deze wens een tijdje on hold gezet. Via social media volg ik al langere tijd twee stichtingen die hier op Aruba honden opvangen, verzorgen en, als dat mogelijk is, plaatsten bij een nieuw baasje. Over het algemeen wordt hier anders met honden omgegaan, zijn ze geen, zoals wij dat in Nederland gewend zijn, gezelschapsdieren maar vooral waakhonden en wordt er anders en vaak minder goed, voor ze gezorgd. De meeste honden lopen buiten op het erf en in de tuin, maar als dit niet is afgesloten, lopen ze ook langs de weg. Dit, in combinatie dat veel honden niet worden gecastreerd of worden gesteriliseerd, zorgt er voor dat er veel straathonden zijn en veel ongewenste nestjes met puppy's. Het gebeurt meer dan regelmatig dat deze puppy's ergens worden gedumpt of aan hun lot worden overgelaten. De stichtingen die ik volg, de Luna Faundation Aruba en Sgt. Pepper's friends, doen geweldig werk. Ze redden (gedumpte) puppy's, halen (gewonde/zieke) honden van de straat en bij baasjes weg die, ondanks de aangeboden hulp, het vertikken om fatsoenlijk voor hun hond te zorgen. Ook helpen ze hondeneigenaren die wel goed voor hond willen zorgen, maar daar simpelweg de middelen niet voor hebben. Zo kwam ik weken geleden een oproep tegen waarin een baasje werd gezocht voor Moose, een jonge hond van een jaar, hij is als pup samen met zijn broer van de straat gehaald. Hij leefde bij een dakloze meneer die ze wel liefde gaf, maar verder niet voor ze kon zorgen met als resultaat dat beide pups volledig onder de schurft zaten en niet de zorg kregen die ze nodig hadden. Een van de medewerkers heeft Moose in huis gehaald, hij is gecastreerd, zijn schurft is behandeld en hij heeft daar ruim 8 maanden gewoond waardoor hij goed gesocialiseerd is. Maar door de verhuizing van deze medewerker werd er een nieuw plekje voor hem gezocht, een plek die wij hem graag wilde geven. En dus hebben wij sinds een week een hond, Moose oftewel Moes, ook wel Moesappelmoes of Mushidushi. Hij is ontzettend lief, luistert al erg goed, is gek op knuffels en is al behoorlijk waaks aan het worden, wat we erg prettig vinden. Op zijn kussen, zijn knuffel en drie speeltjes na, heeft hij nog niks gesloopt, hopelijk blijft dat zo.

Nadat de container met het puin was opgehaald, wat om 8 uur 's ochtends zou gebeuren maar gewoon 14:00 's middags werd, konden we het wat rustiger aan doen. Totdat het dak is vervangen en het plafond er weer in zit, kunnen we niet zo heel erg veel doen. Onze container met de inboedel is er ook nog niet, wel op het eiland, maar nog niet bij ons. De douane heeft het druk of warm, of is flauw omdat we de afspraak van levering twee keer hebben afgezegd omdat we het huis nu eenmaal nog niet hadden. Wanneer de container wel komt is dus onbekend, we zijn afhankelijk van de tijd of grillen van de douane. Maar wát we doen kost veel tijd, niks doe je hier even of ga je even snel halen. Het kopen van de koelkast duurde een halve dag, in de winkel hadden we hem snel uitgekozen (zo'n grote Amerikaanse koelkast met een dispenser voor gekoeld water en ijsblokjes), de verkoper moest vervolgens de bon in orde maken, met behulp van de computer het uitschrijven op papier, dit papier moest daarna naar de kassa, waar het weer moest worden overgeschreven en worden ingevoerd in een ander systeem. Omdat we ook direct een wasmachine kochten, was het een behoorlijk bedrag dat betaald moest worden. Dat lukte niet met de pinpas van de Arubaanse rekening, want die is er nog steeds niet, al weken geleden aangevraagd maar nog steeds in behandeling (ofzo). Maar pinnen met de Nederlandse pas van Darryl lukte ook niet in verband met een maximum wat je kan pinnen op een dag. Dus bedachten we dat ik ook een gedeelte zou pinnen, wat ook niet lukte omdat mijn 'pinnen buiten Europa' nog uit stond. Gelukkig kon ik dat ter plekke aan zetten, maar met dat ik dat deed, zag ik dat je per dag maximaal €750,- kan pinnen in het buitenland, waar ik dus overheen zat. Tot slotte bleef alleen de optie via bankoverschrijving over, dat lukte gelukkig wel en de volgende dag werden onze koelkast en wasmachine bezorgd. Toch was daarmee niet alles geregeld, want die koelkast moest ook nog worden aangesloten op water (wij wilde zo graag koud water en ijsklontjes), iets wat Darryl zelf kon doen. Het bleek alleen niet zo eenvoudig om daar de juiste spullen voor te vinden, 6 winkels en twee dagen later duurde het voordat we eindelijk die felbegeerde ijsklontjes konden nuttigen. En dan heb ik het nog niet gehad over de planken die we 'eventjes' dachten te halen bij de bouwmarkt, het internet wat op 11 juli is aangevraagd (we komen tussen 2 en 3 weken langs), maar waar we vandaag bericht over kregen dat het toch 29 augustus wordt, de verzekering aanvragen (wat 2 uur duurde) en de ontbrekende schroeven voor het vastzetten van de nieuwe wc's (sorry meneer, ze zijn waarschijnlijk uit de doos gevallen) die vervolgens ook niet meer te vinden waren. Tussendoor gingen de gewone dingen als buikgriep, oorontstekingen, een kapotte zwembadpomp (dus groen water) en een stroomstoring midden in de nacht (dus geen airco, dus bloedheet in de slaapkamer) gewoon door.

Gelukkig gingen er ook een heleboel dingen wel goed de afgelopen week, want die koelkast, wc's en wasmachine werken ondertussen, de zwembadpomp is gemaakt, het huis is verzekerd, er is een tijdelijke oplossing voor de WIFI, kunnen we gebruik maken van de buitenkeuken en de offerte van de aannemer is getekend. Daarnaast genieten we ook enorm van het hier zijn, zonder onze eigen spullen is het een beetje kamperen in eigen huis, wat eigenlijk best leuk is. We eten altijd buiten onder de overkapping, zijn de Hooiberg omhoog geweest, houden regelmatig een siësta, gaan naar het strand, eten verse vis bij zonsondergang, is er gevoetbald door de kinderen, zwemmen we onder de sterrenhemel in ons eigen zwembad, heeft Logan gebeld met zijn klas en hebben we een markt ontdekt met verse groente en fruit dat op het eiland gekweekt wordt.

Het was weer een enerverende week, op verschillende vlakken. Want ondanks het genieten en de leuke dingen die we doen, voelt het nog niet helemaal als thuis. Zeker Jake had het moeilijk, mijn hart vulde zich met verdriet en schuldgevoel toen hij snikkend op mijn schouder zei dat hij Nederland zo mist. Toegeven aan dat verdriet (wat even duurde), kennis maken met zijn nieuwe voetbalteam, foto's krijgen van zijn vrienden en beeldbellen met één van zijn beste vrienden heeft geholpen. Het valt ook niet altijd mee, zo aangewezen zijn op elkaar. Geen uitweg naar oma, een tante of oom, spelen met vrienden, neefjes of nichtjes. En sinds afgelopen maandag ook geen afleiding meer van Roan, want die is weer naar Nederland gegaan. Het was zo ontzettend gezellig met hem, hij had zo nog een hele lange tijd kunnen blijven. Naast die gezelligheid, gaan we zijn hulp ook erg missen. Ondanks dat de planning anders ging en hij 2 weken in plaats van een maand heeft kunnen klussen, heeft hij enorm veel kunnen doen.

Nu zijn we echt alleen met zijn zessen.

Foto's zijn er ook weer bij het menu 'Foto's'.