7. Het dak gaat er af, we hebben de sleutel!

Het is gelukt, we hebben ein-de-lijk de sleutel van ons huis, 9 juli heeft de overdracht plaats gevonden, slechts een maand later dan aanvankelijk was afgesproken. Maar dat is hoe het hier werkt, onze ervaring is niet de uitzondering maar de regel. Waar we eerst lang hebben gewacht tot alle papieren in orde waren, was het daarna wachten tot het geld op de rekening van de notaris stond. Dat duurde lang, omdat wij het huis met eigen middelen hebben betaald (lees: ons eigen geld, ook wel vanuit de overwaarde van ons huis in Nederland). Wij moesten dat geld dus vanaf onze Nederlandse rekening op de Arubaanse rekening van de notaris krijgen, dat bleek niet zo eenvoudig. We hadden te maken met een rekening waarmee we niet naar Aruba konden overmaken, bezoekjes aan de bank (zowel in Nederland als op Aruba), limieten, limieten verhogen, wachten tot het limiet beschikbaar is, de grijpgrage handjes van een allerliefst neefje van 6 met een geblokkeerde digipas tot gevolg, valuta, koersen, weekenden, verwerkingstijden van de bank, vastgehouden bedragen door de bank vanwege een rode vlag omdat er hoge bedragen werden overgemaakt, financiële administratie, een miscalculatie van ons, nog een beetje overmaken, weer verwerkingstijd en weer een weekend.

Maar uiteindelijk toch gelukt en kunnen we beginnen, eindelijk.

Nog dezelfde dag hebben we een container laten plaatsten (de container met onze inboedel laat nog even op zich wachten) zodat we direct konden beginnen met de plannen die we al hadden gemaakt. Door de hele woning zat een systeemplafond, dat wat je vooral ziet bij scholen en kantoren, niet echt onze smaak, dus dat ging er uit. Nadat alle platen weg waren, zagen we op verschillende plekken zonlicht door het dak komen. Nu houden we absoluut van zon en licht, maar dat zijn dingen die je juist niet wilt zien door je dak heen. De aannemer, die er dezelfde dag nog was, adviseerde dat waar we al een beetje bang voor waren, het vervangen van het dak, oftewel, het dak gaat er af, letterlijk. Bij de bouwkundige keuring was wel naar voren gekomen dat er werk in het dak zou zitten, maar dit is absoluut next level. Afgelopen vrijdag is de aannemer weer geweest om de boel op te meten, begin aankomende week komt de offerte en een week later kan hij starten (als het goed is....)

Ondertussen zijn we de afgelopen dag gewoon verder gegaan met klussen, of eigenlijk, vooral sloopwerk. Het hele systeemplafond eruit, kilometers aan allerlei bedrading weggehaald, de bovenkastjes van de keuken er uit gehaald (waar Roan een waar gevecht mee heeft moeten voeren omdat ze muurvast, leuke woordspeling, zaten), met een sloophamer de bar in de woonkamer gesloopt (het leukere sloopwerk), een voormalige, dichtgemetselde, plantenbak gesloopt (die vol puin en zand bleek te zitten), de vloer weggehaald, het schuurtje buiten gesloopt en de wcpotten vervangen. Het resultaat, een huis wat dus ook weer opgebouwd moet worden (help), heel veel stof, een volle puincontainer en liters en liters aan zweet, klussen bij deze temapraturen (zeker 33 graden), is echt een hele andere belevenis. Mijn moeder vertelde dat ze afgelopen week met een vriendin naar de sauna is geweest, ik denk dat wij minstens zoveel, dan al niet meer, hebben gezweet. Tussendoor zijn we ook nog naar het ziekenhuis geweest omdat Jake zijn gips er af mocht (feest!) en hebben we bij een kroeg de wedstrijd van Nederland gekeken (niet zo'n feest).

Het is bijzonder om hier te zijn, de plek van de foto's en filmpjes die ik al tientallen keren had bekeken, het huis wat ik heb gekocht zonder het in het echt gezien te hebben (mijn vertrouwen in Darryl was meer dan terecht) en de plek dat nu ons thuis is. Zo voelt het nog niet helemaal, zonder onze eigen spullen, maar toch ook weer wel omdat we samen zijn. De kinderen hebben, ieder op hun eigen manier, enorm geholpen de afgelopen dagen. Ondanks dat deze hulp niet altijd van harte was/is, is dit een hele unieke ervaring die we samen delen. En ik geloof door samen te werken aan dit huis, het eerder van ons gaat voelen en eerder thuis gaat zijn. Ze hebben zoveel geleerd in de afgelopen weken, prachtig (zoals een lieve wijze man gezegd zou hebben). Zo heb ik ook leren klussen van mijn vader, meekijken, voordoen, zelf doen, proberen, fouten maken en nog een keer proberen.

Met het zetten van de handtekening onder het koopcontract, zette ik een handtekening onder het einde van ons leven in Appingedam, mijn handtekening voelde nog nooit zo zwaar. Het krijgen van de sleutel, het hebben van het huis geeft, ondanks al het werk dat we moeten doen, een bepaalde rust, tijd voor bezinning, tijd om na te denken en absoluut tijd om te voelen. Om te voelen wat er al weken zit maar waar geen tijd en ruimte voor was, ik moest mezelf bij elkaar houden om te zorgen dat alles geregeld was om dat vliegtuig in te stappen. Maar de afgelopen dagen komen al die gevoelens los en heb ik verdriet, verdriet omdat ik niet weet wanneer ik de mensen die ik lief heb weer zie, verdriet omdat ik niet weet wanneer we als familie weer met zijn allen bij elkaar zijn, verdriet om hun verdriet, verdriet omdat de kinderen niet even naar hun vrienden kunnen, verdriet omdat ik de lieve bolle babywangetjes van ons neefje Noa mis, verdriet omdat ik niet even een kopje thee kan drinken en een stiekem sigartetje kan roken bij mijn lieve vriendin, verdriet omdat niemand van hun even komt aanwaaien om te kijken hoe het gaat, om te helpen of om even een pannetje eten te brengen na een dag hard klussen. Dus ik voel de afgelopen dagen, geef er aan toe en laat het zijn. Want ondanks en door dat verdriet voel ik vooral de liefde.

Voor foto's die bij deze blog horen, kijk bij de pagina foto's.