6. Een goed begin...

Na 2 uur vliegen vroeg Logan zich af of we er al bijna waren, maar met nog zeker 7 uur te gaan viel dat toch behoorlijk tegen. De reis met Logan was best een uitdaging, na 15 minuten slapen werd hij wakker met kriebelende uitslag in zijn nek, van het vliegtuigkussentje gekregen. Zijn stemming was daarna, op zijn zachts gezegd, niet heel goed en vrolijk. Een kleine mental breakdown volgde (van Logan dan, die van mij lag op de loer maar wist ik af te houden). Omdat Logan niet ging slapen, kon ik ook niet slapen, het gebrek aan ontspanning hielp ook niet echt en ik had niet genoeg rust om een film te kunnen kijken. Ik was vooral aan het balen dat het gedag zeggen op Schiphol toch nog gehaast moest, ik was zo goed voorbereid maar toch steken laten vallen. Het verdriet en de tranen van de anderen galmden nog door mijn hoofd, zo bewust dat de oorzaak daarvan ligt bij de keuze die ik (en Darryl) heb gemaakt. De gedachte 'wat ben ik aan het doen, wil ik dit echt' kwam ook nog even nadrukkelijk voorbij. Tot overmaat van ramp had ik door de drukte geen Zweeds puzzelboekje meer kunnen kopen op Schiphol, dat was pas echt erg...

Uiteindelijk tikt de klok natuurlijk gewoon door en kwam er een moment dat ik, na de 123ste 'zijn we er bijna' van Logan, kon zeggen dat we er echt bijna zijn en dat de landing werd ingezet. Het vliegtuig waren we snel uit en ook de paspoortcontrole ging vlot, alle koffers en tassen werden op 3 karretjes gestapeld, Logan er bovenop en richting de uitgang. Na een korte discussie werd snel besloten dat Logan als eerste naar Darryl toe mocht rennen, al die weken was hij keihard aan het ontkennen dat hij Darryl miste. Maar de aanloop die hij nam alvorens in Darryl zijn armen te springen en hem niet meer los te laten, lieten toch heel wat anders zien. Samen met Darryl stonden Roan en Laura (de vriendin van Roan die 2 weken daarvoor was aangekomen) ons op te wachten. Nadat we eerst tegen een muur van warmte opliepen toen we door de schuifdeuren kwamen, waren we binnen drie minuten bij de auto, een voordeel van het kleine vliegveld. Ondanks dat we zo'n idioot grote Amerikaanse auto hebben (een Nissan Armada V8 voor de liefhebbers) paste we daar niet in met zijn zessen en al die bagage. Daarom werd wat niet paste, bij Roan en Laura in de auto gezet. Jake en Logan zaten alvast in de auto, ik stond erachter, mij te verbazen wat een ruimte de auto, met toch zeker de draaicirckel van een kleine tank denk ik, heeft. Mijn vermoeide brein snapte niet direct wat er gebeurde toen ik de auto een stuk omhoog zag komen. Een splitsecond dacht ik zelfs dat Darryl een auto met trucjes a la pimp my ride (weet je nog, MTV) had gekocht. Toen ik langs de auto keek en een andere auto met de achterbumper tegen onze voorbumper aan zag staan, besefte ik dat we waren aangereden. Niet ernstig, maar genoeg voor een flinke schade aan de lak. De bestuurder had onze auto niet gezien zei ze, je vraagt je af hoe dat kan, gezien het formaat van onze auto. Haar aanbod om ter plaatste geld te geven voor de reparatie sloegen we af, in plaats daarvan belde we de verzekering die direct iemand zou sturen om de boel af te handelen. Binnen 5 minuten was die iemand er, beide voertuigen werden uitgebreid op de foto gezet, het deed denken aan een ware fotoshoot, daarna moesten zowel Darryl als de bestuurder een verklaring afleggen. Al met al duurde het zeker 45 minuten voordat we verder konden. Ik was zo moe, ik kon me er niet eens druk om maken, was vooral blij dat Darryl erbij was om alles te regelen.

Ondertussen had Roan de kinderen alvast meegenomen naar ons vakantiehuis, (want nee, nog steeds geen sleutel. De papieren zijn eindelijk allemaal in orde, nu is het wachten tot het geld op de rekening van de notaris staat) konden zij alvast het zwembad induiken, afkoelen en iets van bijkomen. Toen wij eenmaal in de auto zaten keek ik goed om mij heen, herkende ik nog iets van het eiland waar ik al 16 jaar niet was geweest? 16 jaar geleden waren Darryl en ik hier een half jaar in verband met mijn derdejaars stage voor de studie Facility management die ik toen deed, een geweldige tijd hebben we hier toen gehad. Maar ik weet ook dat al deze geweldige herinneringen heel snel naar de achtergrond verdwenen toen, 4 maanden nadat ik terug was, mijn vader zeer plotseling overleed. Ik herkende dan ook, tijdens de rit van het vliegveld naar ons vakantiehuis, helemaal niks, maar daar was ik op geen enkele manier verbaasd over. Om mij heen kijkend voelde ik ook een bepaalde onrust, dit is waar ik nu woon, ik ken hier helemaal niks en moet dit alles helemaal eigen gaan maken. Ik ben al zo'n knurft in de weg vinden en heb totaal geen (goed) richtingsgevoel, hoe ga ik dit doen? Dus herhaalde ik mijn mantra van de afgelopen maanden, 'het gaat lukken en het komt goed'. 

Bij ons vakantiehuis lagen Roan en de kinderen al lekker in het zwembad, alle vermoeidheid leek op slag verdwenen. We hebben de rest van de namiddag en avond heerlijk (bij)geklets, wat gegeten en vooral heel veel gezwommen, de kinderen dan, want ik was echt helemaal gesloopt. Uiteindelijk dropen de kinderen 1 voor 1 af richting bed, het systeem natuurlijk nog op Nederlandse tijd (het is hier 6 uur vroeger) waar het ondertussen na midden nacht was.  

Na een bijzonder slechte en korte nacht niet echt lekker wakker geworden, katerig en geradbraakt van de afgelopen weken en de reis. Maar, we zijn er, we zitten in een fantastisch vakantiehuis met zwembad en airco op de slaapkamers, want, zonder te klagen, wat is het warm. We hebben vooral heel veel niks gedaan deze eerste dag, luieren en zwemmen voerde de boventoon. 's Avonds ging Darryl met de kinderen eten halen, het aantal fastfoodrestaurants en afhaalzaken is echt ongekend hier, Jake ging nog even ergens spelen, hij valt en bezeerd zijn duim. Tja, een pijnlijke duim, koelen, paracetamol en morgen kijken hoe het gaat. De volgende ochtend eigenlijk niet beter, het doet veel pijn en hij kan hem niet bewegen. Een breuk, is het eerste wat ik denk, maar de ervaring leert dat het ook best kan meevallen. Gaan we naar het ziekenhuis of wachten we af? Want de ervaring leert ook dat het bij de dokter opeens minder pijn blijkt te doen. Gaan we naar het ziekenhuis of wachten we af? Wat als het wel gebroken is, heb ik hem daar mee laten rondlopen. Bij dat laatste kan ik het toevoegen aan mijn lijst van 'slechte moedermomenten'. We wachten toch af. De volgende ochtend is de pijn minstens zo erg en een ritje naar het ziekenhuis is onvermijdelijk. Wachten, een consult, wachten, röntgenfoto maken, wachten, uitslag, wachten en op naar de gipskamer, want die duim bleek toch gebroken. Jake moet een week in het gips en ik heb mijn lijst aangevuld. 

Kijk voor foto's die bij deze blog horen bij de pagina 'foto's'.