5. Daar gaan we

Van te voren wist ik dat alles op het laatste moment samen zou komen, dat het behoorlijk intens zou zijn. Maar weten en daadwerkelijk beleven zijn twee totaal verschillende dingen. De laatste weken voor ons vertrek stond in het teken van laatste keren, laatste keer voetbaltraining, laatste keer zwemles, laatste keer spelen met vriendjes, laatste keer bij vrienden langs, laatste keer van heel veel. Ongeveer drie dagen van te voren ben ik begonnen met inpakken, nog een keer alle kleren/spullen door de 'hebben we het echt nodig' check, waarbij er nog best veel de selectie niet heeft gehaald. Maar ik moest ook streng zijn, het moest immers ook allemaal in de koffers passen. Het was best een uitdaging, voor 4 kinderen en mezelf alles inpakken, niks vergeten en binnen de geboekte kilo's blijven. Al moet ik zeggen dat Evy haar eigen koffer heeft ingepakt én keurig binnen de 25 kilo bleef.

Op vrijdag hadden de kinderen hun laatste schooldag, Evy had haar laatste dag van de toetsweek. Naast alle cadeautjes die ik voor vrienden en familie aan het regelen was, moest er natuurlijk ook getrakteerd worden op school (en op voetbal). Het warme weer van die week maakte de keus heel makkelijk, ijsjes. En dus sjouwde ik vrijdagochtend een koelbox met 80 ijsjes de school binnen. Aan het einde van de ochtend werden Chloe, Jake en Logan middels een erehaag, gevorm door hun klassen, uitgezwaaid door hun klasgenootjes en vrienden. Een prachtig gezicht, dat ik met tranen in mijn ogen heb aanschouwd.
Zaterdag, de laatste dag voor vertrek, hadden we een rustige dag van kunnen maken, maar waarom makkelijk doen als het moeilijk kan. Als ultieme afsluiter van ons leven in Appingedam, wilde de kinderen graag meedoen met de stadsloop, die dus die zaterdag zou plaats vinden. Dat maakte de dag behoorlijk hectisch, ik moest immers ook nog de laatste spullen inpakken. Maar het was inderdaad een prachtige afsluiting van ons leven in Appingedam, waar de kinderen hun jeugd tot nu toe hebben doorgebracht en waar Darryl en ik 20 jaar hebben gewoond.

Na een korte nacht ging de wekker vroeg, want om 7 uur zouden we vertrekken. In verband met het aantal mensen en de vele bagage, reden we met drie auto's naar Schiphol. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit zo ontzettend zenuwachtig ben geweest, de hele weg gierende zenuwen door mijn lijf. Eenmaal op Schiphol raakte ik echt in paniek, waar moest ik heen, wat moest ik doen, heb ik wel alles en straks moet ik echt gedag zeggen tegen mijn familie, die allemaal mee waren gegaan naar Schiphol.

Mijn moeder zag de paniek in mijn ogen en leidde ons richting de juiste vertrekhal. Daar kon ik met de kinderen de bagage gaan inchecken, 9 koffers/tassen en handbagage, best veel. In de rij om de bagage in te checken, realiseerde ik mij dat ik was vergeten de edkaarten (een verplicht reisdocument) in te vullen, zonder deze kaart mag je niet mee, mag je niet je bagage gaan inchecken. Dus ik moest ter plekke, voor ons alle 5, de edkaarten 1 voor 1 online invullen. Daar stond ik, met 4 karren vol bagage, 4 kinderen, trillende handen en zweet op allerlei plekken en een hele familie die op afstand stond te kijken wat er zo lang duurde, die kaarten in te vullen. Al met al duurde dat toch zeker een half uur en zag ik de boardingtijd rap dichterbij komen. Na het invullen mochten we door om de bagage in te checken, keurig naar zo'n selfservice ding, wijst zich vanzelf, gewoon even de online boardingpas via de app er bij halen en gaan. Maar na 5 pogingen gaf de app nog steeds een foutmelding bij het ophalen van de boardingpassen (stress!), het duurde even voordat ik door had dat ik ze ook in de mail had staan.
8 koffers werden zonder problemen ingecheckt, bij de 9de kreeg ik de melding dat ik over de geboekte kilo's heen was en die koffer bij de servicebalie ingecheckt moest worden. Uiteraard stond er bij de servicebalie een rij waar geen beweging in zat. Kijkend op de klok besefte ik dat de tijd echt begon te dringen, ons vliegtuig zou om 12:15 vertrekken en ondertussen was het al 11:15. We moesten die koffer nog doen, gedag zeggen, door de security, door de douane en naar de gate. Tegen de tijd dat de koffer (die 3,5 kilo te zwaar was), was ingecheckt, benadrukte de vriendelijke medewerker dat we nog maar 5 minuten hadden voordat er begonnen zou worden met boarden.

En toen was daar het moment waar ik al die tijd enorm tegen op zag, gedag zeggen tegen de mensen die ik zo ontzettend lief heb, niet wil missen maar niet weet wanneer ik ze weer ga zien. Het hoeft geen uitleg dat dit voor ons allemaal, groot en klein, een erg emotioneel moment was.

Bij de security was het gelukkig heel rustig, konden we zo door lopen. Alleen Logan zijn handbagage werd extra gecontroleerd, zijn mariotas en carskoffertje werden gecontroleerd op drugs/gevaarlijke stoffen. Na de security door naar de douane, daar was ik ook behoorlijk zenuwachtig voor. Omdat ik zonder Darryl reis, moesten er een aantal papieren aanwezig zijn om te laten zien dat hij ook gezag heeft en toestemming geeft dat ik alleen met de kinderen mag reizen. Na het overhandigen van de paspoorten vroeg de streng uitziende marechaussee hoe het gezag geregeld is, met trillende handen en zweet op mijn voorhoofd overhandigde ik hem de papieren. Door die trillende handen en dat bezweette hoofd had ik het idee dat ik er enorm schuldig uit zag. Schuldige uitstraling of niet, alles was in orde en we konden door om richting de gate te gaan, die uiteraard erg achteraan was en de lopende banden stonden uit. De klok stond ondertussen 11:55.

Het vliegtuig vertrok uiteindelijk 45 minuten later, niet door ons, want wij waren toch op tijd om fatsoenlijk te kunnen boarden. Onwerkelijk, zo voelde het toen we ons geïnstalleerd hadden in het vliegtuig. Maanden naar dit moment toegewerkt en het is allemaal gelukt. Nou ja, niet alles, want de overdracht van het huis is nog steeds niet geweest...

Kijk voor foto's die bij deze blog horen bij de pagina 'Foto's'