13. Rechts heeft voorrang

We zijn 4 maanden op Aruba, te vroeg om de balans echt op te kunnen maken, maar er is ondertussen genoeg tijd verstreken om te kijken hoe we in de wedstrijd staan. Toch weet ik eigenlijk niet zeker of ik dat wel weet, gemixte gevoelens zeg maar. Daarvan kan ik rationeel prima bedenken dat die gevoelens heel normaal zijn, er vast bij horen en ook vast weer weg gaan, maar ja, die emoties he. Die komen van rechts, heb ik kort voor mijn vertrek geleerd en hebben dus altijd voorrang, in dit geval heb ik niet eens de kans om ze dat te geven, want ze nemen het gewoon. 

Het voelt alsof ons, maar vooral mijn, leven nog niet echt begonnen is hier op Aruba. De verwachting van nog ruim twee weken tot het einde van de verbouwing die ik zo hoopvol beschreef in mijn vorige blog, zijn ondertussen ruimschoot voorbij en je raad het al, we zijn nog niet klaar. Dus ben ik nog niet thuis in ons eigen huis, niet zozeer omdat er nog werk verricht moet worden, maar omdat er dagelijks mensen in ons huis bezig zijn. En eerlijk, ik ben daar zo ontzettend klaar mee. Dat is niet altijd even bevorderlijk voor mijn gemoedstoestand en dat kan de heimwee behoorlijk aanwakkeren. De afgelopen maand was emotioneel best lastig en af en toe kon ik de lol er niet van inzien dat we hier wonen. Ook al is het prachtig hier, de mensen zijn vriendelijk, we wonen super mooi, het is herfst maar we kunnen gewoon naar het strand en winterkleren zijn al helemaal niet nodig, de kinderen leren windsurfen en we kunnen alle dagen buiten zijn. Toch mis ik de prachtige kleuren die de herfst brengt, mis ik mijn tuin in Nederland, was er afgelopen maand de eerste verjaardag hier op het eiland, was er een dochter die het wonen hier even helemaal niet meer zag zitten en enorme heimwee had naar Nederland en is er een prachtige baby geboren waarmee in niet kan knuffelen. 

Toch is het einde van de verbouwing echt in zicht, alhoewel ik geen tijd zal proberen te benoemen tot het echt klaar is. Wij zijn verhuisd naar onze eigen slaapkamer, zodat de slaapkamer van de jongens nu echt van hunzelf is, zelfs alle dozen van de jongens zijn uitgepakt. Wij hebben dus eindelijk onze eigen slaapkamer, of eigenlijk hadden, want na een week ging onze airco kapot waardoor ik noodgedwongen weer bij de jongens ben gaan liggen en Darryl in de woonkamer is gaan slapen. Na een week werd onze airco gemaakt, maar toen begonnen de mannen met het renoveren van de vloer, ook in onze slaapkamer. We hebben besloten om de originele vloer, die onder het parket lag, te laten renoveren. Die vloer is er ruim 45 jaar geleden ingelegd en had dus wel wat aandacht nodig. 

De keuken zit er grotendeels in, over een week komen ze hem afmaken en kunnen we eindelijk echt koken. De charme van koken voor 6 mensen in de buitenkeuken, bij 30 graden, met 2 gaspitjes en 40 centimeter aanrechtblad is er wel ruimschoots vanaf. Kan bijna niet wachten om weer ‘echt’ te kunnen koken en een oven tot mijn beschikking te hebben. Er is weer hard gewerkt de afgelopen weken, hoewel we nog niet klaar zijn, zijn we alweer zo ontzettend veel verder. Bijna alle dozen zijn uitgepakt en alle zooi uit de voortuin hebben we kunnen weghalen. Dus houden we nog even vol, een andere keuze is er ook niet. 

Begin oktober, op dierendag, ging ik met de kinderen en Moose wandelen bij babybeach. Toen we weer bij de auto kwamen hoorde we een kat miauwen, ik hoorde dat het een jonge kat in nood was en wist dat het moment waarvan ik wist dat het zou komen, daar was. Het vinden van een dier in nood, helaas is dat hier op het eiland een kwestie van tijd. Naast ons stond de auto van toeristen, in de reserveband die onder hun auto hing, kwam het geluid. Ze hadden zelf al geprobeerd de kat eruit te halen, maar door de stress liet het beestje zich niet zien. Logisch, want het bleek dat de kat bij hun appartement erin moet zijn gekropen en daarna een rit van 45 minuten onder de auto heeft gemaakt. Wij kregen haar er ook niet uit, dus ik wilde, stiekem een beetje opgelucht, weggaan, toen Chloe vroeg of ze het nog 1 keer mocht proberen. Lang verhaal kort, we hebben nu een kat, wat ik eigenlijk niet wilde, hoewel ik het ook wel weer fijn vind dat we haar hebben kunnen redden. We hebben haar de toepasselijke naam Baby gegeven. 

Chloe hield niet op bij het redden van een kat. Tien dagen later kreeg ik appjes en belletjes van haar vanaf het schoolplein, dat er twee puppy's rondliepen, sterk vermagerd en geen huis. De docenten en de beveiliger hadden al aangegeven dat ze de hondjes wel mocht meenemen, op het schoolplein konden ze niet blijven. Met zoveel (straat)honden en ongewenste nestjes, was het een kwestie van tijd dat ook dit zou gebeuren. Ondertussen kan je wel aanvoelen dat het duidelijk is wat de vraag van Chloe was, kunnen we ze redden... Dat wilde ik wel, of eigenlijk niet, want puppy's zijn veel werk, het zou geld gaan kosten en we hebben al een hond. Maar ja, ze daar laten zou betekenen dat ze het waarschijnlijk niet zouden gaan redden, en dat kon ik ook niet over mijn hart verkrijgen (wat Chloe natuurlijk heel goed wist). Wederom, lang verhaal kort, we hebben er twee puppy's bij, hele aandoenlijke lieve broertjes van ondertussen zo'n 5 maanden oud. Ze zijn nu drie weken bij ons, ze kunnen het ontzettend goed vinden met Moose, ze hebben hun eerste vaccinatie gehad, ze zijn bijna zindelijk en we doen hard ons best om ze aan te laten komen, wat aardig lukt, ze groeien als kool. Met Moose ben ik ondertussen gestart met een hondentraining en met de opgedane kennis ben ik begonnen om de puppy's te trainen. Als ze op gewicht zijn en de basis kennen zullen ze ter adoptie gesteld worden, ook naar Nederland... 

Maar Chloe was nog steeds niet klaar met het ontdekken van dieren, gister, terwijl ik zit te typen, hoor ik haar en Jake roepen dat ze een slang zien. Dit keer niet de onschuldige schattige kleine slangentjes waarvan we weten dat we ze in de tuin hebben, maar een boa constrictor. Hij had een hoekje gevonden waar hij heerlijk lag te slapen, of uit te buiken? De boa constrictor is een slang die niet thuis hoort op Aruba, maar wij, als mens, hebben ervoor gezorgd dat ie hier toch terecht is gekomen en is zich in raptempo gaan vermenigvuldigen. Dat komt omdat de boa hier geen natuurlijke vijand heeft en zich daardoor rustig kan voeden met de inheemse dieren die er zijn. Je snapt het probleem denk ik wel. De boa moet dus weg, ook uit onze tuin, dus belde we het nationale natuurpark, die een ranger stuurde. We waren blij dat de ranger er was voordat de slang wakker werd, dan hadden we hem zelf moeten proberen te vangen en van dat scenario waren we nou niet bepaald gecharmeerd, al hadden we wel een lange stok met een haak en een grote emmer met deksel klaar staan voor het geval dat. De ranger heeft de slang, die toch ruim een meter bleek te zijn, meegenomen. Eerder lieten ze gevangen boa's door een dierenarts inslapen, maar het blijkt dat als er nog eieren in de slang zitten, deze ook na de dood van de moederslang uitkomen en de slangentjes zich een weg naar buiten werken. Dus nu vriezen ze de boa's in, dat dood ook eventuele eieren, daarna dient de boa als studieobject voor de studenten. We lopen nu met een iets ander gevoel door de tuin, kijken goed in de bomen en in de hoeken, toch een beetje bang dat er nog eentje (of meer!) zal zijn. Het is niet gebruikelijk dat de boa in de buurt van mensen of in tuinen komt, tenzij ze honger hebben en wij hebben een tuin met veel groen, dus veel vogels, allerlei hagedisjes en leguanen, een uitgebreid menu voor de boa zeg maar. 

Halverwege vorige maand hadden we voor het eerst een verjaardag hier, Evy haar zestiende verjaardag. En voor het eerst in ons leven als ouders en voor het eerst in Evy haar leven, werd dat niet gevierd zoals we dat altijd doen. In de loop van de jaren zijn de verjaardagen een begrip geworden, naarmate onze familie steeds groter werd, met onze kinderen, maar ook met neefjes en nichtjes en kinderen van vrienden, werden de verjaardagen steeds drukker, chaotischer maar vooral veel gezelliger. Waar de volwassenen genoten van de zelfgemaakte maaltijd, een drankje en goede gesprekken met flauwe grappen, speelde de kinderen eindeloos buiten, of binnen, werd er gestoeid, dansoptredens gegeven, gesmoesd en later de laatste roddels en ervaringen uitgewisseld, bijna elke verjaardag eindigde in een spontane logeerpartij bij de een of de ander. Darryl en ik waren van tevoren druk met de voorbereidingen, boodschappen doen, koken voor de steeds groter wordende familie, het huis netjes willen hebben (waarom doen we dat eigenlijk?) en taarten bakken. Vanaf de eerste verjaardag van Evy had ik besloten dat ik zelf taarten wilde bakken voor de verjaardagen van de kinderen, een mooi streven waarmee ik het mezelf niet bepaald makkelijk maakte, want elke verjaardag waren er toch zeker drie taarten nodig, een arretjescake en een appeltaart waren er sowieso altijd bij. En ook de avondmaaltijd (want blijven eten hoorde er gewoon bij) werd zelf gemaakt.  

Maar nu dus voor het eerst helemaal anders. Natuurlijk waren er slingers, cadeautjes, taart, een kaart uit Nederland die zowaar op tijd was en belletjes en talloze berichtjes uit Nederland, maar naast de vreugde die er was om weer een verjaardag te mogen vieren, was er ook verdriet en gemis. Op zo'n speciale dag is de afstand zo ontzettend voelbaar en is het even helemaal niet leuk om op Aruba te wonen, zeker niet voor de jarige. 

Als klap op de vuurpijl was er eind oktober ook nog de geboorte van een prachtig mooi nichtje, ze heet Laurien en is helemaal gezond. Ik hou ontzettend veel van mijn neefjes en nichtjes, ik heb bij allemaal de zwangerschap van dichtbij mogen meemaken, was na de bevalling binnen no time aanwezig om te knuffelen, te bewonderen, te verschonen en heb ze van dichtbij zien opgroeien. Bij Laurien gaat dat dus helemaal anders, en dat is niet leuk. Vind het ook helemaal niet leuk dat ik niet in real life kan zien hoe mijn broertje gaat zijn als vader, het is hun eerste kindje. Gelukkig is er facetimen, dus heb ik Laurien toch heel goed kunnen bewonderen, kan ik horen en zien hoe ontzettend verliefd en trots mijn broertje is en heb ik toch een kijkje kunnen nemen hoe deze kersverse ouders op een enorme roze wolk zitten, met gebroken nachten en al. 

Ondertussen zijn er al best wat neefjes en nichtjes, mijn moeder heeft nu13(!) kleinkinderen. De dynamiek die deze kinderen hebben is zo leuk, dat is mij zo ontzettend dierbaar. Het niet samen zien van al deze kinderen is denk ik één van de moeilijkste dingen van onze emigratie. 

De afgelopen maand was dus niet aldoor even makkelijk, en ja, ik weet dat het bij het proces hoort, maar die wetenschap veranderd natuurlijk niets aan het gevoel. Maar oktober is voorbij, nieuwe ronde nieuwe kansen denk ik. Aankomende week is er niemand aan het klussen in het huis, want de mannen hebben de vloer afgekregen gister en de keukenmeneer komt pas over een week. Wat een heerlijk idee, ik voel me er direct beter door. Het helpt ook dat ik wat extra ochtendwandelingen op het strand kan gaan maken, of ik kijk nu opzij en zie Jake en Logan nog even spelen in zwembad voordat ze naar bed gaan, of luister nog even extra goed naar alle vogeltjes die zingen, sluit onder het genot van een drankje samen met Darryl de dag af onder de veranda en ga volgend weekend weer kijken hoe de kinderen leren windsurfen. 

Het komt wel goed, op wat voor manier dan ook. 

Zonnige groet, Bente 

Ps. er zijn ook weer foto's toegevoegd