14. De laatste van dit jaar

Logan was jarig, ons jongste kind is 6 geworden. De kleine kinderentijd lag al wel geruime tijd achter ons, maar zo'n verjaardag van het jongste kind benadrukt dat toch ook nog even. Dat, en dat we bij de kledingwinkel een hele afdeling kunnen overslaan omdat dat toch niet meer past. De vorige verjaardag, die van Evy waar ik al reeds over schreef in mijn vorige blog, was beladen, want als je 16 wordt ervaar je zo'n eerste in een nieuw land toch helemaal anders omdat er ook veel verdriet over het gemis is. Maar als je 6 wordt is het gewoon feest, of je nou in Nederland of op Aruba bent. Zoals dat gaat op die leeftijd werd er al tijdenlang afgeteld, hoeveel nachtjes nu nog slapen mama? Wat voor taart zal ik kiezen, wat voor cadeautjes zal ik krijgen, kunnen we dan naar de Pizzahut en wat zal ik trakteren op school? Grote vraagstukken op die leeftijd. Vraagstukken waarvan ik blij ben dat ons kind en kinderen die kunnen hebben, dat wij de mogelijkheid hebben om deze te beantwoorden. Vraagstukken waarvan Logan nog helemaal niet weet dat dit niet norm is in de wereld, wij kunnen hem nog zijn kinderlijke onschuld laten hebben. Wij weten dat er veel te veel kinderen in de wereld ongenadig lijden, dat hun enige vraagstuk in het leven is, zullen we overleven?

Dus onwetend over de ellende in wereld vierde Logan zijn verjaardag, zodra hij wakker werd straalde hij van oor tot oor en was in een nacht minstens 10 cm gegroeid, 'kan je zien dat ik nu 6 ben?'. Met zijn vijven zongen we, om 6:15, aan de ontbijttafel voor hem met een hoera zo hard dat ie in Nederland te horen moest zijn, hij kreeg cadeaus, kusjes en knuffels en verjaardagtelefoontjes uit Nederland. Met nog steeds dezelfde glimlach vertrok hij met een mand vol traktaties naar school. Traktaties, een veel besproken onderwerp volgens mij, zo af en toe kom ik online een artikel, forum of stelling tegen over het onderwerp en kan het vaak niet laten om nieuwsgierig te lezen hoeveel ongenoegen en verontwaardiging dit oproept, ik pak nog net niet de popcorn erbij. Ergens in de loop der jaren zijn daar op veel scholen richtlijnen over ontstaan en tegenwoordig zijn er zelfs scholen die het helemaal uitgesloten hebben. Daar vind ik wat van, maar daar gaat het helemaal niet om. Ik, wij, zijn altijd een beetje wars geweest van de uitgebreide, netjes ingepakte, versierde, op maat gesneden, gepersonaliseerde traktaties die we voorbij zagen komen. Voor ons werkte altijd, doe maar normaal. Maar ja, wat is dan normaal? Ik blijf fan van de ouderwetste stokjes, oftewel, een sateprikker met een stukje kaas, een worstje, komkommer, een druifje en als toppunt een snoepje. Maar ja, sinds covid hebben verpakte traktaties de voorkeur en hier op Aruba is het echt te wam voor een dergelijke traktatie. Zo'n stokje met allerlei zweterige en smeltende etenswaren is nou ook niet bepaald feestelijk. De traktaties bij Logan op school zijn weer van een hele andere orde. Hij komt met regelmaat thuis met een tasje van de traktatie, daar zit dan een zakje chips in, een lolly, een zakje gummysnoepjes, losse snoepjes, een pakje koekjes en een pakje drinken met zoveel mogelijk e-nummers en kunstmatige kleur en smaakstoffen. Als Logan echt mazzel heeft, heeft het kindje naast deze traktatie, ook nog in de klas getrakteerd op taart. Wij zijn er maar een beetje tussenin gaan zitten, geen taart voor de hele klas maar wel een tasje met wat lekkernijen, waaronder een appel, we konden het niet laten.

Een nieuw land betekent het leren van gewoontes, gebruiken en overtuigingen van de lokale inwoners. Voor mij eigenlijk niet per se nieuw, ik ben immers al sinds de oudheid samen met Darryl, dus ken de Arubaanse gedachtegang best wel redelijk. Maar wel nieuw om daadwerkelijk te ervaren. Een voorbeeld hiervan is de regen, geboren en getogen in Nederland is regen mij niet vreemd. Regen hoort erbij, je pakt een paraplu, een regenpak of helemaal niks en dan word je zeiknat. Maar het hoort erbij, het leven gaat door, dus ook voetbal, school en alle andere zaken. Op Aruba is dat anders, want als je in de regen loopt of bijvoorbeeld voetbalt, word je ziek. Dus als het regent, ook al is het maar een beetje, gaat de voetbaltraining niet door. En om mij heen hoor ik de een na de ander zeggen dat ze ziek zijn geworden door de regen. Jake zat laatst met 4 kinderen in de klas omdat de rest niet kon komen omdat het aan het onweren was. Van oktober tot en met februari is het regenseizoen op Aruba, de afgelopen week hebben we dat ruimschoots gemerkt, het water komt met bakken uit de hemel, niet de hele dag, maar wel dagelijks. Dat zorgt er met regelmaat voor dat onze veranda helemaal blank staat en dat straten, door het gebrek aan goten en putten, lijken te veranderen in rivieren waardoor het gravel die normaal in de berm ligt, de straten op spoelt. Tenminste, dit is zo bij de meeste wijken waar de lokale bevolking woont. In Noord, daar waar de hotels en het overgrote gedeelte van de toeristen komt, is dit toch een stuk beter geregeld... Wist je dat er in 2023, 1,24 miljoen toeristen naar Aruba kwamen? Aruba telt 108.096 inwoners en is qua grootte te vergelijken met Texel.

Maar ja, die regen dus, naast dat je er blijkbaar ziek van wordt en het de straten laat onderlopen heeft het ook een voordeel. En ja, ik weet hoe oubollig het klinkt, ik ben immers ondertussen 40 geworden, al die regen doet prachtige dingen met de natuur. Waar Aruba de rest van het jaar heel droog is (droogste eiland van de Cariben) en dus ook de vegetatie daardoor soms een woestijnachtige indruk kan geven, wordt alles nu groen, en dat vind ik echt prachtig. Onze tuin is zo veel groener, alle bomen en struiken staan er prachtig bij. Behalve de mangobom, want die is hartstikke doodgegaan moet ik bekennen. Al dat dichte blad geeft een perfecte schuilplaats voor een heleboel leguanen. Op zich niet erg, ze zijn absoluut ongevaarlijk en super schuw, maar de honden vinden het een lekker hapje. Nou ja, hapje, het is toch formaat kat maar met kortere poten en een veel langere staart. Het is dus niet echt een fijn gezicht als je in de tuin een onthoofde leguaan vindt, of de hond kwijt bent en hem al knagend op een leguaan in een hoekje van de tuin vindt, of gaat kijken waarom die hond al zo’n tijd onder die bosjes zit en wanneer hij zich omdraait er nog een staart van ongeveer 30 centimeter uit zijn bek hangt die hij vervolgens als een soort spaghettisliert naar binnen slurpt. Bovendien, we vinden regelmatig een leguaan in het zwembad, blijkbaar zijn het hele goede zwemmers en kunnen ze heel lang hun adem inhouden, wel zo handig als je je onder water verstopt voor de hond. Helaas was die leguaan van een paar weken geleden was niet zo slim, in het water was hij veilig voor Moose, maar dan zwemt de leguaan naar de trap. Daar waar Moose stond, dus die vist dat beest zo uit het water. Held op sokken die ik ben, slaakte ik een gil van schrik en ging snel de andere kant op, ik haalde het niet in mijn hoofd om die spartelde leguaan uit de bek van Moose, die toch niet los zou laten, te proberen te halen, maar ik hoefde de moordpartij ook niet te zien. Maar toen zag ik dat Moose zijn buit meenam naar het hondenkussen die we ooit voor Dino hadden gekocht, in een flits zag ik allerlei leguaneningewanden en liters bloed op dat kussen liggen en dat wilde ik absoluut niet. Vervolgens ontstond en een situatie die niet zou misstaan in een cartoon. Deze held op sokken liep richting Moose (met nog steeds een spartelende leguaan in zijn bek), al roepend dat ie daar weg moest gaan. Van schrik liet Moose de leguaan los, die vervolgens, op zoek naar bescherming, mijn kant op kwam rennen waarop ik van schik juist de andere kant weer oprende, gevolgd door Moose die natuurlijk achter de leguaan aan ging, hem uiteraard te pakken kreeg en weer meenam naar dat kussen. Op al die commotie waren ondertussen Evy en Chloe afgekomen en ook zij probeerde om Moose weg te krijgen van het kussen of om de leguaan te redden, maar geen van ons drieën durfde echt dichtbij te komen. Dus toen Moose de leguaan nog een keer losliet en deze natuurlijk weer mijn kant op rende, sprong ik verbazend soepel het huis binnen. Het komt niet als een verrassing, de leguaan heeft het niet gered. Het kussen is uiteindelijk gespaard gebleven omdat Chloe toch Moose wist af te leiden en Evy het stoffelijk overschot van de leguaan heeft verwijderd. Het zo fijn zijn als de leguanen elkaar zouden kunnen laten weten dat ze onze tuin beter kunnen vermijden.

Ondertussen zitten we al halverwege december en heb ik mijn 40^ste verjaardag gevierd, een bijzondere verjaardag in meerdere opzichten. Het is best een mijlpijl, 40 worden, en ik had het graag met familie en vrienden gevierd, maar ik moet zeggen dat we voor een heel goed alternatief hebben gezorgd. Al langer stond er op mijn wensenlijstje om de zonsopgang te gaan kijken, maar met name de tieners hadden niet zo’n behoefte om zo vroeg op te staan. Gelukkig konden ze nu niet weigeren, het was immers mijn verjaardag. Dus stonden we met zijn allen heel vroeg op en reden naar Sero Colorado, een 30 meter hoge heuvel waar je een prachtig uitzicht hebt over de zee en de zon die opkomt. Daar werd er voor mij gezongen, kreeg ik cadeautjes en aten we slagroomtaart als ontbijt. Weer thuis belde ik met mijn vriendinnen, een groepsvideogesprek met een vanuit Nederland, een vanuit en Bonaire en ik vanuit Aruba. Lang leve de techniek. Daarna brachten we Chloe naar de Luna foundation (de hondenopvang waar we Moose vandaan hebben) waar ze een paar uurtjes vrijwilligerswerk gedaan heeft, en wie jarig is trakteert dus namen we 6 zakken hondenvoer mee voor de foundation. In de auto werd ik gebeld door mijn moeder, met de hele familie waren ze in Lemmer aanwezig om de 94^ste verjaardag van mijn oma te vieren, met zijn allen hebben ze heel hard voor mij gezongen. Met de thuisblijvers hebben we hard in de tuin gewerkt. Alle regen van de afgelopen weken zorgde voor een soort explosie van groen in de tuin, prachtig op zich, maar er moest hier en daar hoognodig gesnoeid worden. Na al dat harde werken hebben we een heerlijke siësta gehouden zodat we daarna de dag konden gaan afsluiten aan het strand. Dus handdoeken, snorkelspullen en de koelbox mee en op weg naar Mangel Halto. Geïnspireerd door mijn oudste zus die eerder die dag in Lemmer een mimosa dronk op de verjaardag van mijn oma, had ik de prosecco en de jus d’orange meegenomen. In mijn klapstoeltje, met Darryl naast mij, kijkend naar onze spelende kinderen in de zee en de ondergaande zon dronk ik mimosa’s. Een prachtig speciaal moment dat de boeken in gaat als een van de meest bijzonder verjaardagen die ik heb gehad. Als afsluiter haalde we gefrituurde kip en pizza die we op de bank, onder het genot van Expeditie Robinson, opaten.

Dat we een dag voor kerst zitten voelt absoluut niet zo, ook al hebben we Sinterklaas en mijn verjaardag gevierd, staat de kerstboom in huis en is er veel kerstversiering op straat te vinden. Mijn biologische klok mist de korte koude dagen, de gure regen en de kille wind. De kerstboom optuigen in je korte broek terwijl de zon schijnt het en 30 graden is klopt gewoon niet. Na een strenge selectie zijn er 6 dozen met kerstspullen meegegaan vanuit Nederland en, totaal tegen onze traditie in, een kunstboom. Ervan uit gaande dat een echte kerstboom hier niet te krijgen zou zijn of niet te betalen, hebben we dus alvast een kunstboom meegenomen. Het feestje om de kerstspullen uit te pakken was gelukkig vanouds, de kinderen duiken de dozen in alsof ze de spullen voor het eerst zien en alles krijgt een wel overwegen plekje. Natuurlijk moeten we ook bedenken wat we met kerst gaan doen, dat gaat lastig, want we komen er elke keer op uit dat we het liefste zouden willen dat we het vieren met mijn familie. Mijn familie die vindt dat we vooral niet hysterisch en onder druk per se bij elkaar moeten komen met kerst, maar toch zijn we dat eigenlijk wel geweest de afgelopen jaren, maar dan zonder de hysterie en de druk en vooral met heel veel gezelligheid. We zijn er nog niet helemaal uit, maar tweede kerstdag staat vast, daar hebben we een traditie voor die we overal kunnen voortzetten. Elk jaar, op 1 van de kerstdagen, houden we een filmdag. Dan gaan de matrassen voor de bank en kijken we ’s ochtends tot ’s avonds films, twee kassiekers komen altijd terug, ‘Home alone’ en ‘Die Hard’, wij vinden namelijk dat het wel een kerstfilm is. Om de bloedsomloop enigszins in gang te houden, moet er na elke film even bewogen worden. In Nederland was dat de trap op en neer of rondjes om het huis lopen, je leeftijd aanhoudend als graadmeter voor de hoeveelheid. Misschien doen we het dit jaar wel anders, geen trap of rondjes om het huis, maar je leeftijd in bommetjes maken in het zwembad. En vandaag kijken we traditiegetrouw de All you need is love kerstmisspecial, heerlijk.

Met nog maar ruim een week te gaan voordat we 2024 afsluiten probeer ik af en toe terug te kijken op het afgelopen jaar, maar dat valt niet mee. Er is zo ontzettend veel gebeurd en gevoeld het afgelopen jaar, bijna niet te bevatten dat al deze gebeurtenissen in slechts een jaar hebben plaatsgevonden.

Lieve mensen, ik, wij, wensen jullie fenomenale feestdagen, wat je ook gaat doen en met wie je ook bent. Op naar een spectaculair 2025.

Zonnige groet, Bente

PS. Uiteraard zijn er weer foto's toegevoegd